کلمه جو
صفحه اصلی

ربوب

فرهنگ فارسی

جمع رب
( اسم ) ۱ - خداوند صاحب مالک . ۲ - مخدوم . ۳ - خدا پروردگار جمع ارباب .
پسر زن مرد از شوهر دیگر یا شوهر مادر

فرهنگ معین

(رُ ) [ ع . ] (اِ. ) جِ رب .

لغت نامه دهخدا

ربوب . [ رَ ] (ع اِ) پسر زن مرد از شوهر دیگر. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب ) (آنندراج ) (از اقرب الموارد). || شوهر مادر. (از اقرب الموارد).


ربوب. [ رَ ] ( ع اِ ) پسر زن مرد از شوهر دیگر. ( ناظم الاطباء ) ( از منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ). || شوهر مادر. ( از اقرب الموارد ).

ربوب. [ رُ ] ( ع اِ ) ج ِ رُب . ( ناظم الاطباء ). ج ِ رُب ، شیره سطبر از هر ثمر بعدِ فشاردن آن. ( آنندراج ). رجوع به رُب شود. || ج ِ رَب . ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). رجوع به رَب شود.

ربوب . [ رُ ] (ع اِ) ج ِ رُب ّ. (ناظم الاطباء). ج ِ رُب ، شیره ٔ سطبر از هر ثمر بعدِ فشاردن آن . (آنندراج ). رجوع به رُب شود. || ج ِ رَب ّ. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). رجوع به رَب شود.



کلمات دیگر: