حایری عبدالهادی

حائری، عبدالهادی (قم ۱۳۱۴ـ۱۳۷۲ش)
حائری، عبدالهادی
محقق ایرانیِ تاریخ معاصر ایران و خاورمیانه. در ۱۳۳۹ش از دانشگاه تهران فارغ التحصیل شد و برای ادامۀ تحصیل به خارج از کشور رفت. در ۱۳۴۷ در رشتۀ تاریخ ایران و خاورمیانه از دانشگاه مک گیل کانادا دانشنامۀ کارشناسی ارشد و سپس دکتری گرفت (۱۳۵۲). وی از ۱۳۵۲ تا ۱۳۵۶ در دانشگاه های کالیفرنیا و برکلی تدریس کرد و در ۱۳۵۷ به ایران بازگشت و در رشتۀ تاریخ در دانشگاه فردوسی به تدریس پرداخت. از آثار اوست: تشیع و مشروطیت در ایران؛ نخستین رویارویی های اندیشه گران ایران با دو رویۀ تمدن بورژوازی غرب، برندۀ جایزۀ کتاب سال جمهوری اسلامی ایران (۱۳۶۸)؛ تاریخ جنبش ها و تکاپوهای فراماسونری در کشورهای اسلامی، ایران و جهان اسلام.

[ویکی نور] «عبدالهادی حائری»، مورخ معاصر ایرانی، فرزند میرزا احمد حائری و نوه دختری شیخ عبدالکریم حائری یزدی بود. در حدود سال های 1312 - 1314ش، در شهر قم، در خانواده ای روحانی و سرشناس و درعین حال تنگدست، به دنیا آمد.
حائری از کودکی به آموزش قرآن و خط و مشق در مکتب خانه پرداخت و پس از آن پدرش دروس مقدماتی عربی را به او آموخت.
حائری در حدود 1328ش، در پی آشنایی با چند نوجوان همسن خود به ادامه تحصیل علاقه مند شد و توانست در عین اشتغال به پارچه بافی، به صورت «متفرقه» درس بخواند و دوره شش ساله ابتدایی را در یک سال تحصیلی طی کند. وی از آن پس به طور جدّی تحصیل را ادامه داد.
حائری در 1336ش، به دانشکده معقول و منقول تهران راه یافت. آشنایی وی با عبدالحسین زرین کوب در دانشگاه، در علاقه مند شدن او به پژوهش تاریخی مؤثر بود. پس از گرفتن مدرک کارشناسی، حائری مدتی بیکار و سرگردان بود تا در نهایت در اداره بهداشت شغلی یافت که موجب رهایی وی از تنگناهای اقتصادی گردید.
او در سال 1342ش، بورسیه دانشگاه مگ گیل کانادا در رشته تاریخ و خاورشناسی شد و پس از پشت سر گذاردن دشواری های بسیار، در سال 1352ش، از رساله دکترای خود دفاع کرد و بلافاصله دانشگاه برکلی در کالیفرنیای امریکا وی را به همکاری دعوت کرد و او شش سال به تدریس در آن دانشگاه پرداخت.
وی اندکی پیش از پیروزی انقلاب اسلامی به ایران بازگشت و با رتبه دانشیاری در دانشگاه فردوسی مشهد استخدام شد و به تدریس دروس دوره قاجاریه، انقلاب مشروطه و تاریخ معاصر پرداخت.