خاشین، فؤاد (شُوَیفات ۱۹۲۵)
شاعر دروزی لبنانی. دانش آموختۀ مدرسۀ تربیت معلم لبنان (۱۹۴۶) بود. در ۱۹۵۲، به ونزوئلا مهاجرت کرد و عضو «گروه کوهستان خلاق» شد. در ۱۹۶۰، به لبنان بازگشت. در شعر، به عشق تمثیلی گرایش دارد و از نمادهای دروزی و اسطوره های مدیترانه ای بهره می گیرد و مانند نزار قَبّانی از هوس های جنسی زنان سخن می گوید. خاشین از شاعران پیش گام در سرودن شعر هم وزن در مصاریع متفاوت و با قافیۀ متغیر است. با منظومۀ حماسی فینیقی ـ یونانی عشق آدونیس و عشتاروت (بیروت، ۱۹۶۵) برندۀ جایزۀ وزارت آموزش لبنان شد. از آثار دیگرش: جنگل زیتون (بیروت، ۱۹۶۳)؛ معبد شوق (بیروت، ۱۹۶۶).
شاعر دروزی لبنانی. دانش آموختۀ مدرسۀ تربیت معلم لبنان (۱۹۴۶) بود. در ۱۹۵۲، به ونزوئلا مهاجرت کرد و عضو «گروه کوهستان خلاق» شد. در ۱۹۶۰، به لبنان بازگشت. در شعر، به عشق تمثیلی گرایش دارد و از نمادهای دروزی و اسطوره های مدیترانه ای بهره می گیرد و مانند نزار قَبّانی از هوس های جنسی زنان سخن می گوید. خاشین از شاعران پیش گام در سرودن شعر هم وزن در مصاریع متفاوت و با قافیۀ متغیر است. با منظومۀ حماسی فینیقی ـ یونانی عشق آدونیس و عشتاروت (بیروت، ۱۹۶۵) برندۀ جایزۀ وزارت آموزش لبنان شد. از آثار دیگرش: جنگل زیتون (بیروت، ۱۹۶۳)؛ معبد شوق (بیروت، ۱۹۶۶).
wikijoo: خاشین،_فواد_(شویفات_۱۹۲۵)