مترادف بیچاره : بی نوا، تهی دست، محتاج، مستمند، مسکین، نیازمند ، درمانده، ذله، عاجز، فرومانده، لاعلاج، مستاصل، ناچار، بدبخت، بی سامان، فلک زده، نامراد
متضاد بیچاره : بی نیاز، دارا، خوش بخت
بیچاره
مترادف بیچاره : بی نوا، تهی دست، محتاج، مستمند، مسکین، نیازمند ، درمانده، ذله، عاجز، فرومانده، لاعلاج، مستاصل، ناچار، بدبخت، بی سامان، فلک زده، نامراد
متضاد بیچاره : بی نیاز، دارا، خوش بخت
فارسی به انگلیسی
helpless, remediless, poor, poor fellow!, poor thing!
the helpless, the poor
hapless, helpless, unable, wretched
فارسی به عربی
تعش , عاجز , عضول , مستمیت , منحوس , یائس
مترادف و متضاد
بینوا، تهیدست، محتاج، مستمند، مسکین، نیازمند ≠ بینیاز، دارا
متروکه، متروک، بی چاره، بی کس، درمانده
ناسازگار، فرومایه، پست، غریب، بی پول، محتاج، فقیر، بی چاره، فرومانده، نا مرغوب، بی نوا، معدود، ناچیز، دون، لات، مستمند، ضعیف الحال
بی دست و پا، بی وسیله، بی چاره
عاری، خالی، بی چاره، نیازمند، لات و لوت
بسیار سخت، از جان گذشته، ناامید، بسیار بد، بی امید، بی چاره، فرومانده
بی چاره
سرگردان، بی چاره، فرومانده، درمانده، مورد حمایت، نا گزیر، زله
بی چاره، بی درمان، بهبودی ناپذیر، علاج ناپذیر
خوار، پست، بی چاره، بد بخت، رنجور، ضعیف الحال، رنجه، تاسف اور
۱. بینوا، تهیدست، محتاج، مستمند، مسکین، نیازمند ≠ بینیاز، دارا
۲. درمانده، ذله، عاجز، فرومانده، لاعلاج، مستاصل، ناچار
۳. بدبخت، بیسامان، فلکزده، نامراد ≠ خوشبخت
فرهنگ فارسی
( صفت ) ۱ - عاجز درمانده . ۲ - بیعلاج بیدرمان . ۳ - محتاج نیازمند .
فرهنگ معین
(رِ ) (ص . ) ۱ - شخصی که دچار وضع بدی شده است . ۲ - شخص ناتوان و درمانده ، بی نوا.
لغت نامه دهخدا
بیچاره. [ رَ / رِ ] ( ص مرکب ) مسکین. ( مهذب الاسماء ). عاجز و بی نوا. فرومانده و مأیوس و خوار. مستمند و بی درمان. ( از ناظم الاطباء ). عاجز. ( فرهنگ فارسی معین ). ج ، بیچارگان. درمانده. ناتوان :
بدگشت چرخ با من بیچاره
و آهنگ جنگ دارد و پتیاره.
که بیچاره ای نیست پتیاره ای.
چو بی یار و بیچاره دیدش بکشت.
نه آب با من یک شربه نه خرامینا.
بیچاره ای بدست ستمکاره ای اسیر.
بیچاره زنده بودای خواجه
آنکو ز مردگان طلبد یاری.
جز درد و رنج عاقل بیچاره.
تیزخشمی زودخشنودی قناعت پیشه ای
داروی هر دردمندی چار هر بیچاره ای.
چه تاوان زن و طفل بیچاره را.
چو بیچارگان دست زاری بدار.
چون چاره نماند و احتمالم.
هرجا که بگذرد همه چشمی بدو بود.
ز کسهای رذل و ز بیچاره دل
مخواه آرزو تا نگردی خجل.
چو بیچاره شد پیشش آورد مهد
که ای سست مهر فراموش عهد.
ای گرگ بگفتمت که روزی
بیچاره شوی بدست یوزی.
چوبیچاره گشتند و فریاد جستند
بر ایشان ببخشود یزدان گرگر.
چنان چاره گر مرغ بیچاره گشت.
ز چنگال ناپاکدل یک سوار.
بدگشت چرخ با من بیچاره
و آهنگ جنگ دارد و پتیاره.
کسایی.
توانیم کردن مگر چاره ای که بیچاره ای نیست پتیاره ای.
فردوسی.
چو آورد مرد جهودش بمشت چو بی یار و بیچاره دیدش بکشت.
فردوسی.
بماندم اینجا بیچاره راه گم کرده نه آب با من یک شربه نه خرامینا.
بهرامی.
آن روزگار شد که توانست آنکه بودبیچاره ای بدست ستمکاره ای اسیر.
فرخی.
او و گروهی با این بیچاره کشته شدند. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 382 ).بیچاره زنده بودای خواجه
آنکو ز مردگان طلبد یاری.
ناصرخسرو.
ناید هگرز از این یله گوباره جز درد و رنج عاقل بیچاره.
ناصرخسرو.
بیچارگان از سرما رنجور شدند. ( کلیله و دمنه ).تیزخشمی زودخشنودی قناعت پیشه ای
داروی هر دردمندی چار هر بیچاره ای.
سوزنی.
گنه بود مرد ستمکاره راچه تاوان زن و طفل بیچاره را.
سعدی.
وگر دست قدرت نداری بکارچو بیچارگان دست زاری بدار.
سعدی.
بیچاره بسویت آمدم بازچون چاره نماند و احتمالم.
سعدی.
بیچاره آن که صاحب روی نکو بودهرجا که بگذرد همه چشمی بدو بود.
حافظ.
- بیچاره دل : ز کسهای رذل و ز بیچاره دل
مخواه آرزو تا نگردی خجل.
سعدی.
- بیچاره شدن ؛ درمانده و ناتوان شدن. فقیر شدن. مسکین شدن : چو بیچاره شد پیشش آورد مهد
که ای سست مهر فراموش عهد.
سعدی.
حاتم طائی اگر در شهر بودی از جوش گدایان بیچاره شدی. ( گلستان ).ای گرگ بگفتمت که روزی
بیچاره شوی بدست یوزی.
سعدی.
- بیچاره گشتن ؛ مضطر و درمانده شدن : چوبیچاره گشتند و فریاد جستند
بر ایشان ببخشود یزدان گرگر.
دقیقی.
همی زد بر او تیغ تا پاره گشت چنان چاره گر مرغ بیچاره گشت.
فردوسی.
چنین زار و بیچاره گشتند و خوارز چنگال ناپاکدل یک سوار.
بیچاره . [ رَ / رِ ] (ص مرکب ) مسکین . (مهذب الاسماء). عاجز و بی نوا. فرومانده و مأیوس و خوار. مستمند و بی درمان . (از ناظم الاطباء). عاجز. (فرهنگ فارسی معین ). ج ، بیچارگان . درمانده . ناتوان :
بدگشت چرخ با من بیچاره
و آهنگ جنگ دارد و پتیاره .
توانیم کردن مگر چاره ای
که بیچاره ای نیست پتیاره ای .
چو آورد مرد جهودش بمشت
چو بی یار و بیچاره دیدش بکشت .
بماندم اینجا بیچاره راه گم کرده
نه آب با من یک شربه نه خرامینا.
آن روزگار شد که توانست آنکه بود
بیچاره ای بدست ستمکاره ای اسیر.
او و گروهی با این بیچاره کشته شدند. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 382).
بیچاره زنده بودای خواجه
آنکو ز مردگان طلبد یاری .
ناید هگرز از این یله گوباره
جز درد و رنج عاقل بیچاره .
بیچارگان از سرما رنجور شدند. (کلیله و دمنه ).
تیزخشمی زودخشنودی قناعت پیشه ای
داروی هر دردمندی چار هر بیچاره ای .
گنه بود مرد ستمکاره را
چه تاوان زن و طفل بیچاره را.
وگر دست قدرت نداری بکار
چو بیچارگان دست زاری بدار.
بیچاره بسویت آمدم باز
چون چاره نماند و احتمالم .
بیچاره آن که صاحب روی نکو بود
هرجا که بگذرد همه چشمی بدو بود.
- بیچاره دل :
ز کسهای رذل و ز بیچاره دل
مخواه آرزو تا نگردی خجل .
- بیچاره شدن ؛ درمانده و ناتوان شدن . فقیر شدن . مسکین شدن :
چو بیچاره شد پیشش آورد مهد
که ای سست مهر فراموش عهد.
حاتم طائی اگر در شهر بودی از جوش گدایان بیچاره شدی . (گلستان ).
ای گرگ بگفتمت که روزی
بیچاره شوی بدست یوزی .
- بیچاره گشتن ؛ مضطر و درمانده شدن :
چوبیچاره گشتند و فریاد جستند
بر ایشان ببخشود یزدان گرگر.
همی زد بر او تیغ تا پاره گشت
چنان چاره گر مرغ بیچاره گشت .
چنین زار و بیچاره گشتند و خوار
ز چنگال ناپاکدل یک سوار.
بس آن کز بهر تو بیچاره گشتم
ز خان و مان خویش آواره گشتم .
آدمی را زین هنر بیچاره گشت
خلق دریاها و خلق کوه و دشت .
- بیچاره ماندن :
چه چاره کان بنی آدم نداند
بجز مردن کز آن بیچاره ماند.
- بیچاره وار ؛ چون بیچاره . مانند بیچاره :
چو چشمش برآمد بر آن شهریار
زمین را ببوسید بیچاره وار.
چو مانده شد ازکار رخش و سوار
یکی چاره سازید بیچاره وار.
به جنگ خصم کسی کز حیل فروماند
ضرورت است که بیچاره وار برگردد.
بدگشت چرخ با من بیچاره
و آهنگ جنگ دارد و پتیاره .
کسایی .
توانیم کردن مگر چاره ای
که بیچاره ای نیست پتیاره ای .
فردوسی .
چو آورد مرد جهودش بمشت
چو بی یار و بیچاره دیدش بکشت .
فردوسی .
بماندم اینجا بیچاره راه گم کرده
نه آب با من یک شربه نه خرامینا.
بهرامی .
آن روزگار شد که توانست آنکه بود
بیچاره ای بدست ستمکاره ای اسیر.
فرخی .
او و گروهی با این بیچاره کشته شدند. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 382).
بیچاره زنده بودای خواجه
آنکو ز مردگان طلبد یاری .
ناصرخسرو.
ناید هگرز از این یله گوباره
جز درد و رنج عاقل بیچاره .
ناصرخسرو.
بیچارگان از سرما رنجور شدند. (کلیله و دمنه ).
تیزخشمی زودخشنودی قناعت پیشه ای
داروی هر دردمندی چار هر بیچاره ای .
سوزنی .
گنه بود مرد ستمکاره را
چه تاوان زن و طفل بیچاره را.
سعدی .
وگر دست قدرت نداری بکار
چو بیچارگان دست زاری بدار.
سعدی .
بیچاره بسویت آمدم باز
چون چاره نماند و احتمالم .
سعدی .
بیچاره آن که صاحب روی نکو بود
هرجا که بگذرد همه چشمی بدو بود.
حافظ.
- بیچاره دل :
ز کسهای رذل و ز بیچاره دل
مخواه آرزو تا نگردی خجل .
سعدی .
- بیچاره شدن ؛ درمانده و ناتوان شدن . فقیر شدن . مسکین شدن :
چو بیچاره شد پیشش آورد مهد
که ای سست مهر فراموش عهد.
سعدی .
حاتم طائی اگر در شهر بودی از جوش گدایان بیچاره شدی . (گلستان ).
ای گرگ بگفتمت که روزی
بیچاره شوی بدست یوزی .
سعدی .
- بیچاره گشتن ؛ مضطر و درمانده شدن :
چوبیچاره گشتند و فریاد جستند
بر ایشان ببخشود یزدان گرگر.
دقیقی .
همی زد بر او تیغ تا پاره گشت
چنان چاره گر مرغ بیچاره گشت .
فردوسی .
چنین زار و بیچاره گشتند و خوار
ز چنگال ناپاکدل یک سوار.
فردوسی .
بس آن کز بهر تو بیچاره گشتم
ز خان و مان خویش آواره گشتم .
نظامی .
آدمی را زین هنر بیچاره گشت
خلق دریاها و خلق کوه و دشت .
مولوی .
- بیچاره ماندن :
چه چاره کان بنی آدم نداند
بجز مردن کز آن بیچاره ماند.
نظامی .
- بیچاره وار ؛ چون بیچاره . مانند بیچاره :
چو چشمش برآمد بر آن شهریار
زمین را ببوسید بیچاره وار.
فردوسی .
چو مانده شد ازکار رخش و سوار
یکی چاره سازید بیچاره وار.
فردوسی .
به جنگ خصم کسی کز حیل فروماند
ضرورت است که بیچاره وار برگردد.
سعدی .
فرهنگ عمید
۱. درمانده، فرومانده، عاجز.
۲. بی درمان.
۳. ناگزیر.
۴. بینوا، مستمند.
۲. بی درمان.
۳. ناگزیر.
۴. بینوا، مستمند.
واژه نامه بختیاریکا
بی پی
کا نداشت؛ هتیم هسیر ( یتیم یسیر )
کا نداشت؛ هتیم هسیر ( یتیم یسیر )
پیشنهاد کاربران
بدبخت و نا، نوا
دانستن بیچاره
خانه خراب
فلک زده ، کور ستاره
مستاصل. . . .
کسی که چاره ای ندارد
مضطر
کلمات دیگر: