بوییدن

رائحة

بوکردن، بوکشیدن، بوی چیزی رابقوه بویایی گرفتن
( بویید بوید خواهد بویید ببوی بوینده بوییده ) ۱ - استشمام کردن بوی کردن . ۲ - بو دادن .

اشمام اشتمام شمیم شمم ٠ شمامه ٠ تشمم ٠

(دَ ) (مص م . ) ۱ - بو کردن ، استشمام کردن . ۲ - بو دادن .

بوییدن. [ دَ ] ( مص ) بوکردن شخص چیزی را. ( آنندراج ). استشمام کردن. بوی کردن. ( فرهنگ فارسی معین ) :
بجای مشک نبویند هیچ کس سرگین
بجای باز ندارند هیچ کس ورکاک.جهان را بکوشش چه جویی همی
گل زهر خیره چه بویی همی.بدان بازجستن همی چاره جست
ببویید دست سیاوش نخست.ببوییدم او راوزآن بوی او
برآمد ز هر موی من عبهری.جامه ای بفکن و برگرد به پیرامن جوی
هر کجا تازه گلی یابی از مهر ببوی.تا همی خوانی تو اشعارش همی خایی شکر
تا همی گویی تو اشعارش همی بویی سمن.چون نپوشی چه خز و چه مهتاب
چون نبویی چه نرگس و چه پیاز.آن ماهی را که یونس پیغمبر در شکم او بود، میبوییدند. ( قصص الانبیاء ص 135 ).
هرکه نشنیده است روزی بوی عشق
گو به شیراز آی و خاک ما ببوی.کدامین لاله را بویم که مغزم عنبرآگین شد
چه ریحان دسته بندم چون جهان گلزار می بینم.حافظم گفت که خاک در میخانه مبوی
گو مکن عیب که من مشک ختن می بویم.زلف چون عنبر خامش که ببوید هیهات
ای دل خام طمع این سخن از یاد ببر. || بوی دادن غیرمعروف. ( آنندراج ) ( فرهنگ فارسی معین ). بوی آمدن. بو دادن. پراکندن رایحه :
همی از لبت شیر بوید هنوز
که زد بر کمان تو از جنگ توز.جهان خرم و آب چون انگبین
همی مشک بویید خاک زمین.همه رنگ شرم آید از گردنت
همه مشک بوید ز پیراهنت.بخندد همی باغ چون روی دلبر
ببوید همی خاک چون مشک اذفر.مردمی آزادمردی زو همی بوید بطبع
همچنان کز کلبه عطار بوید مشک و بان.مشک آن است که ببوید، نه آنکه عطار بگوید. ( گلستان ).
نیاساید مشام از طبله عود
بر آتش نه ، که چون عنبر ببوید.

بوئیدن. [ دَ ] ( مص ) اشمام. اشتمام. شمیم. شمم. ( منتهی الارب ). شمامه. ( دهار ). تشمم. ( زوزنی ). رجوع به بوییدن شود.

بوی چیزی را به قوۀ بویایی دریافتن، بو کردن، بو کشیدن.

شم