بی دریغ

(دَ ) (ق مر. ) ۱ - بی مضایقه . ۲ - بدون ملاحظه و خودداری .

بیدریغ.[ دَ / دِ ] ( ص مرکب ، ق مرکب ) ( از: بی + دریغ ) بی مضایقه و بدون بخل و با جوانمردی و سخاوت :
بکف راد بیدریغ سخا
داد احسان و مردمی دادی.چو ابر از جودهای بیدریغش
جهان روشن شده مانند تیغش.شهنشاه مظفّرفر شجاع ملک و دین منصور
که جود بیدریغش خنده بر ابر بهاران زد.- بیدریغ شدن ؛ پذیرفتن بدون اعتراض. ( ناظم الاطباء ).
- بیدریغ کردن ؛ قبول کردن و عطا کردن بدون افسوس و امتناع. ( ناظم الاطباء ). || بی پشیمانی و بی نگرانی. ( ناظم الاطباء ). بی تأسف و پشیمانی. ( آنندراج ) :
شده گرد چون زنگی بیدریغ
ز خون گشته گریان و خندان ز تیغ.درم پهلوی پهلوانان به تیغ
خورم گرده گردنان بیدریغ.وآنکه حسود است بر او بیدریغ
لعل ز پیکان ده و گوهر ز تیغ.بهیچ باغ نبودی درخت مانندش
که تندباد اجل بیدریغ برکندش.بفرمود جلاد را بیدریغ
که بردار سرهای اینان به تیغ.در آن قوم باقی نهادند تیغ
که رانند سیلاب خون بیدریغ.به تیغ گر بزنی بیدریغ و برگردی
چو روی باز کنی بازت احترام کنند.برو بهر چه تو داری بخور دریغ مخور
که بیدریغ زند روزگار تیغ هلاک.رجوع به دریغ شود. || بی انکار و بدون اعتراض. بزودی و فوراً قبول کرده. || بدون کینه خواهی. || آشکارا. ( ناظم الاطباء ).

۱. بی مضایقه.
۲. از روی جوانمردی و گذشت.
۳. بدون بخل.