شیخ یوسف بحرانی

شیخ یوسف بحرانی مشهور به صاحب الحدائق، فقیه، عالم شیعه و محدث سده دوازده قمری است.
میرزا ابوالقاسم گیلانی، معروف به میرزای قمی، مؤلف: قوانین الاصول
سید مهدی طباطبایی، معروف به بحرالعلوم.
میرزا محمدمهدی شهرستانی
ملا مهدی نراقی، نویسنده: جامع السعادات
سید حسن موسوی خوانساری (فرزند علامه سید حسین خوانساری استاد میرزای قمی)
الشیخ محمد علی الشهیر بابن سلطان الحائری که ایشان متولی غسل شیخ یوسف بحرانی بوده است.
شیخ یوسف زاده ۱۱۰۷ قمری در قریه ماخوز بحرین است. وی از علمای آل عصفور است. پدرش شیخ احمد در پی هجوم خوارج به شیعیان به قریه شاخور در قطیف بحرین کوچ کرد. شیخ یوسف در بحرین علوم دینی آموخت و برای ادامه آن در دهه چهارم عمر خود به شیراز کوچ کرد. سپس مادر و برادرانش را هم به شیراز آورد. او امام جمعه شیراز بود و ۱۴ سال را در آن شهر گذراند. با ناامن شدن شیراز مادر و برادرانش را به بحرین برگرداند به فسا رفت و هشت سال در فسا ماند، در آنجا ازدواج کرد و به تدریس و کشاورزی پرداخت. در محیط آرام آنجا کتاب «الحدائق الناضره فی احکام العتره الطاهره» که یک دوره فقه شیعه است را نگاشت. در پی ناامن شدن فسا به اصطهبانات رفت و بلافاصله به مشهد، قم و بهبهان سفر کرد. حوزه علمیه کربلا کانون اخبارگری و در مقابل حوزه علمیه نجف، مهد «اصولیون» و اجتهادیون بود.
صاحب حدائق که بینش اخبارگری ملایمی داشت، به کربلا رفت و در آنجا به تدریس پرداخت. وی با خویشتن داری با اصولی بزرگ وحید بهبهانی به بحث پرداخت. او نظریه علامه مجلسی را در اخباری گری می پذیرد و از جمود و تنگ نظری اخباری های متعصب انتقاد می کند. او از پرخاشهای تند برخی از اندیشمندان نسبت به یکدیگر، بسیار آزرده خاطر بود و توهین را شایسته بحثهای علمی نمی دانست و هتاکی به فقها را فروریختن استوانه های دین می دانست.
وی دارای طبع شعری هم بوده و از او اشعار و قصایدی باقی مانده است.