بی کس

یائس
وحید

اسم: بی کس (پسر) (کردی)
معنی: تنها و بدون حامی ( نگارش کردی

( صفت ) ۱ - کسی که خویشاوند و یار و یاور نداشته باشد . ۲ - بینوا بیچاره .

بی کس. [ ک َ ] ( ص مرکب ) ( از: بی + کس ) بی یار و یاور. ( ناظم الاطباء ) :
ازین تخمه بی کس بسی یافتند
که هرگز بکشتنش نشتافتند.ولیکن خواست تا شاهان بدانند
که او بی کس هنر آرد پدیدار.تو یار بیدلان و بی کسانی
همیشه چاره بیچارگانی.فریاد ز بی کسی نه رایست
آخر کس بی کسان خدایست.مسکین من بی کسم که یک دم
با کس نزنم دمی دراین غم.یکی جفت تنها ترا بس بود
که بسیارکس مرد بی کس بود. || تنها. ( از ناظم الاطباء ). || که خویشاوندی ندارد. که خویشان و نزدیکان ندارد. که خویش و بسته ندارد. ( یادداشت مؤلف ): آری کس بی کسان خدایست.
- بی کس و کار ؛ بی خویشاوند.
- بی کس و کو ؛ آنکه قوم و برادران و رفیقان نداشته باشد. ( آنندراج ).
|| بی پدر و مادر. ( ناظم الاطباء ) :
بی کس نواز باش که هر طفل بی پدر
در منزلت به عیسی مریم برابر است. || بیچاره و بی نوا. ( ناظم الاطباء ) :
عید او فرخ و فرخنده و او شاد به عید
دشمنانش غمی و بی کس و محتاج به نان.نباشد ترا ضایع از کردگارت
اگر بی کسان را کنی دستیاری.که خواهد شد بگویید ای رفیقان
رفیق بی کسان یار غریبان. || که کس در آن نیست. که ساکنی ندارد. غیر مسکون :
وگر گویی ولایتشان بگیرم تا مرا ماند
ولایتشان بیابانست و خشک و بی کس و ویران.چه خواهی کردن آن ویرانه های ضایع و بی کس
ترا ایزد ولایتهای خوش داده ست و آبادان.تیر توجگر دوزد، سهم تو زفر بندد
بس خانه کز آن بی کس زین زیر و زبر داری.ز مهمانان او خالی ز مداحان او بی کس
نه اندر شهرها خانه نه اندر بادیه رحله.رجوع به کس شود.

۱. تنها، بی یار.
۲. کسی که دوست و آشنا و خانواده ندارد، غریب، بیچاره، بینوا.