بزان

اسم: بزان (دختر) (کردی)
معنی: شکست دهنده، نام روستایی ( نگارش کردی

بزیدن
( صفت ) جهنده جست زننده .

(بَ ) (ص فا. ) جهنده ، جست زننده .

بزان. [ ب َ ] ( نف ، ق ) صفت بیان حالت از بزیدن. در حال وزیدن. بزنده. وزنده ، چه در فارسی باء و واو بهم تبدیل می یابند. ( برهان ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( انجمن آرای ناصری ). بزانه. بزین. ( آنندراج ). ( انجمن آرای ناصری ). جهنده. ( برهان ) ( ناظم الاطباء ). جهنده و چالاک ، و بکثرت استعمال وزان میگویند. ( صحاح الفرس ). جست زننده :
و یا خود ز باد بزان زاده اند
بمردم ز یزدان فرستاده اند.پس اندر چو باد بزان اردوان
همی تاخت همواره تیره روان.هر اسبی ز باد بزان تیزتر
ز موج دمان حمله انگیزتر.بروز جوانی بزور دو پای
چو باد بزان جستمی من ز جای.بشد شاد از این پهلوان گزین
چو باد بزان اندرآمد بزین.نه فرسودنی ساخته ست این فلک را
نه آب روان و نه باد بزان را.باغ را چون کنار سایل تو
پر ز دینار کرد باد بزان.نه کشتی است ابریست بارانْش خوی
بر او تازیانه ست باد بزان.وی حزم تو کوهی که روز دشمن
چون باد بزان بر غبار دارد.نه ابر بهارم که چندین بگریم
نه باد بزانم که چندین بپویم.باز چون بازآمد از اقبال میمون موکبش
تازه شد چون در سحرگاهان گل از باد بزان.|| ( اِ ) باد. ( ناظم الاطباء ). این لفظرا بیشتر بر باد اطلاق کنند. ( برهان ) ( آنندراج ).

---

بزان. [ ب ُ ] ( ع اِ ) شهوت زنان. ( غیاث ) :
از طرب گشته بزان زن هزار
در شرار شهوت خر بیقرار.

وزان، وزنده، در حال وزیدن: نه ابر بهارم که چندان بگریم / نه باد بزانم که چندان بپویم (مسعودسعد: لغت نامه: بزان ).

/bezaan/ زدن – زدن ناگهانی