براهام

براهام در شاهنامه نام مردی یهودی است، که با وجود توانگری و ثروتش بسیار فرومایه و نان کور (خسیس و لئیم) بود.
شاهنامه
بر اساس روایت شاهنامه، بهرام گور به عنوان سواری که از همراهی اردوی شاه بازمانده است، به خانهٔ او رفت و مهمان او شد. براهام خود را مردی فقیر و تُهیدست خواند و از بهرام گور عهد و پیمان خواست که هیچ چیزی از او نخواهد و چیزی طلب نکند.
علاوه بر این براهام بی آنکه بداند که بهرام شاه ایران است، از وی قول گرفت که پگاهان (صبح روز بعد) و به هنگام بازگشت و ترک خانهٔ او، سرگین اسبش را بروبد و جارو کند و بعلاوه اگر زیانی وارد آورد، تاوان آن را بپردازد.
شاه به ناچار آن شب را بر نمد ِزین ِاسب خود خفت، امّا چون به بارگاه خویش بازگشت، براهام را فراخواند و اموال و دارایی های او را ستاند و مصادره کرد و این اموال و دارایی ها را به لنبک که فقیری جوانمرد و گشاده دست بود، و همین طور به تُهیدستان و مستمندان دیگر بذل و بخشش نمود.