راه نشین

( صفت ) ۱ - آنکه در کنار راه نشیند . ۲ - گدای سر راه . ۳ - بی خانمان . ۴ - غریب یا حکیم راه نشین . یا حکیم راه نشین متطببی که در کنار خیابانها مینشست و مردم را با دادن بعض حبوب مداوا میکرد .
ره نشین، کسی که کنارراه بنشیند، غریب، بی خانمان
که در راه بنشیند . که بر سر راه بنشیند . یا کنایه از گدا و مردم بی خانمان .

(نِ ) (ص فا. ) ۱ - گدای سر راه . ۲ - غریب ، بی کس .

راهنشین. [ ن ِ ] ( نف مرکب ) که در راه بنشیند. که بر سر راه بنشیند. || کنایه از گدا و مردم بی خانمان. ( لغت محلی شوشتر، نسخه خطی متعلق بکتابخانه مؤلف ). کنایه از گدا و بی خانمان که بر سر راه نشسته گدایی کند. ( از برهان ) ( ارمغان آصفی ) ( آنندراج ) ( بهار عجم ) ( از فرهنگ نظام ). چنانچه دریوز گدایی را گویند که از درها جوید، راه نشین گدایی را گویند که بر سر راهها بنشیند و سؤال کند. ( رشیدی ). گدا که در معابر بنشیند سؤال را. ( یادداشت مؤلف ). گدا. ( ناظم الاطباء ) :
دلخواه که هست ماه خرگاه نشین
خورشید بود بکوی او راه نشین
از دیده من برون نخواهد رفتن
کو شاه من است و چشم من راهنشین. || خاک نشین و اهل خاک که کنایه از افتاده و متواضع باشد :
ساکنان حرم ستر و عفاف ملکوت
با من راه نشین ساغر مستانه زدند.با من راه نشین خیز وسوی میکده آی
تا ببینی که در آن حلقه چه صاحب جاهم. || کنایه از مسافر و راهگذار. ( بهار عجم ) ( از آنندراج ) ( ارمغان آصفی ). || غریب. ( برهان ) ( ناظم الاطباء )( از رشیدی ) ( لغت محلی شوشتر ). || قاصد. ( برهان ) ( لغت محلی شوشتر ). قاصد و پیک. ( ناظم الاطباء ). || کنایه از طبیبی که بر سر راه نشیند و دارو فروشد. ( رشیدی ) ( ارمغان آصفی ) ( بهار عجم ) ( آنندراج ). طبیبی که بواقع طبیب نیست کلاشی و دکانداری را بر سر راه نشیند :
متاع من که خرد در دیار فضل و ادب
حکیم راه نشین را چه رفت در یونان.طبیب راه نشین قدر عشق نشناسد
برو بدست کن ای مرده دل مسیح دمی.|| کنایه از کسی که بسیار راه میرفته باشد. ( برهان ) ( لغت محلی شوشتر ). || آشکار و هویدا. ( ناظم الاطباء ). || عاشق شیدا. ( لغت محلی شوشتر ). ( در معنی اخیر جای دیگر دیده نشد ).

۱. غریب.
۲. بی خانمان.
۳. گدا.