عفو کردن

اغفر له , بری

( مصدر ) از گناه کسی در گذشتن بخشودن .

عفو کردن. [ ع َف ْوْ ک َ دَ ] ( مص مرکب ) آمرزیدن و بخشیدن. معذور داشتن. پوزش پذیرفتن. معاف کردن. درگذشتن. ( ناظم الاطباء ). از گناه کسی درگذشتن. بخشودن. ( فرهنگ فارسی معین ). رجوع به عفو شود :
بکن عفو یارب گناه ورا
بیفزای در حشر جاه ورا.صد گنه کردم و او کرد عفو وین نه عجب
که خوی خواجه کریم است و دل خواجه رحیم.پس از نماز دگر روزگار آدینه
نبید خور که گناهان عفو کند ایزد.اگر زلت نبودی کهتران را
عفو کردن نبودی مهتران را.دگر ره شاه رامین را عفو کرد
دریده بخت رامین را رفو کرد.این یک بار عفو کردم و این غلام را به تو بخشیدم. ( تاریخ بیهقی ص 254 ). او را عفو کرد و ضیاع گوزکانان به وی ارزانی داشت. ( تاریخ بیهقی ص 364 ). اگر رأی عالی بیند وی را عفو کرده آید تا به رباطی نشیند. ( تاریخ بیهقی ).
مرا عفو کن زانکه نزدیک تو من
بجز عفو تو عذرخواهی ندارم.باز آمد کای محمد عفو کن
ای ترا الطاف علم من لدن.آن کو بغیر سابقه چندین نواخت کرد
ممکن بود که عفو کند گر خطا کنیم.خبر داد پیغمر از حال مرد
که داور گناهان او عفو کرد.گنه عفو کرد آل یعقوب را
که معنی بود صورت خوب را.- امثال :
عفو کردن ظالمان جور است برمظلومان . ( گلستان ).
- عفو کردن خون ؛ بحل کردن خون. ( آنندراج ) :
نامش ار گاه خطا بر لب قاتل گذرد
خون خود عفو کند روز جزا کشته دار.ولی خون را باشد که عفو کند. ( تفسیر ابوالفتوح رازی ج 1 ص 272 ).

بخشودن