سخن پراکنی

سخن پراکنی، همه فرستی، پخش همگانی یا رسانه (در تعاریف مخابراتی و ارتباطات رادیویی) (به انگلیسی: broadcasting)، پخش و انتشار پیام های شنیداری و/یا دیداری به مخاطب است. مخاطب می تواند عموم مردم باشد یا زیرمجموعهٔ نسبتاً بزرگی از کل، مثلاً کودکان یا جوانان. سخن پراکنی بخش بسیار بزرگی از رسانه های گروهی را می سازد. سخن پراکنی برای یک دامنهٔ بسیار باریک از مخاطبان را محدودفرستی یا باریک فرستی (narrowcasting) می گویند.
سخن پراکنی تلفنی (۱۸۸۱–۱۹۳۲): از نخستین انواع سخن پراکنی الکترونیکی است (با صرف نظر از شرکت های تلگرافی). سخن پراکنی تلفنی با اختراع سامانهٔ تئاتر تلفنی که امکان شنیدن به اپرا و تئاتر را از طریق خطوط تلفن ممکن می ساخت، آغاز شد. همچنین با خدمات روزنامه تلفنی رشد یافت.
همه فرستی رادیویی (آزمایشی از ۱۹۰۶، تجاری از ۱۹۲۰): سخن پراکنی رادیویی با پخش شنیداری از طریق هوا آنچنان که امواج رادیویی از یک فرستنده به یک آنتن و سپس به دستگاه دریافت کننده می رفت صورت می گرفت.
همه فرستی تلویزیونی (آزمایشی از ۱۹۲۵، تجاری از سال های ۱۹۳۰): این رسانه ویدئوبرنامه ای توسط عامهٔ مردم مدت ها در انتظار بود، تا اینکه برای رقابت با هم نیای قدیمی تر خود رادیو، به سرعت ارتقاء پیدا کرد.
رادیوی کابلی (از ۱۹۲۸) و تلویزیون کابلی (از ۱۹۳۲): هر دویشان با کابل هم محور که به عنوان رسانه (محیط) انتقال برای برنامه های تولیدی در ایستگاه رادیو یا تلویزیون بود کار می کردند.
تلویزیون ماهواره ای (از حدود ۱۹۷۴) و رادیوی ماهواره ای (از حدود ۱۹۹۰): که برای پخش مستقیم به خانه بود، که ترکیبی از پخش رادیویی و/یا تلویزیونی با پخش ماهواره محور بود.
وب پراکنی (Webcasting) ویدئو/تلویزیون (از حدود ۱۹۹۳) و صوتی/رادیو (از حدود ۱۹۹۴): که ترکیبی از پخش ایستگاهی رادیو و تلویزیون با وب پراکنی اینترنت محور بود.
به طور تاریخی، انواع گوناگونی از رسانه های سخن پراکنی الکترونیکی وجود داشته است:

سخن پراکنی (ابهام زدایی). سخن پراکنی ممکن است به یکی از موارد زیر اشاره داشته باشد:
سخن پراکنی
انتشار