صفرا

صفرا یا زردآب* از خلط های چهارگانه (به پهلوی زهرپوشش) مایعی قلیایی (پ هاش بین ۷٫۶ و ۸٫۶) سبز-زرد رنگ است که توسط نوعی سلول های کبد اغلب مهره داران ترشح می شود و در گوارش چربی ها نقش دارد. این مایع در کیسه صفرا ذخیره شده و به هنگام عبور غذا از دوازدهه بر روی آن ریخته می شود و موجب امولسیون و در نهایت گوارش ملکول های چربی می شود.
آب
اسیدهای صفراوی (و نمک های صفراوی)
فسفولیپید (لسیتین، که در امولسیون چربی ها نقش دارد)
یون بی کربنات و چند الکترولیت دیگر
کلسترول (که به کمک لسیتین و اسیدهای صفراوی حل شده است)
رنگ دانه های صفراوی همچون بیلی روبین و بیلی وردین (که از تجزیهٔ هموگلوبین حاصل می شود و رنگ مدفوع و ادرار را می سازد).
پروتئینها (شامل تمامی ایمونوگلوبولین ها، آلبومین، متابولیتهای هورمونها و سایر پروتئینهایی که در کبد متابولیز می شوند)
صفرا توسط هپاتوسیت ها ترشح می شود. این سلول ها روزانه ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ میلی لیتر صفرا تولید می کنند.
صفرا پس از ترشح توسط هپاتوسیت ها وارد کانالیکولهای صفراوی شده و از طریق مجرای سیستیک از کبد خارج می شود. صفرا از طریق مجرای کیسه ای به کیسه صفرا انتقال می یابد. هنگامی که غذا از دوازدهه عبور می کند، کیسه صفرا منقبض شده و مایع درون خود را از طریق مجرای مشترک صفراوی به روده هدایت می کند و با غذا مخلوط می شود. ماده ای که صفرا تولید می کند، خاصیت بازی یا قلیایی دارد که باعث خنثی کردنتودهٔ غذا (کیموس معدی) می شود.
نمک های صفراوی موجب امولسیون چربی ها (پراکنده شدن قطرات ریز چربی) می شوند و به این ترتیب، آنزیم ها و به خصوص لیپاز می توانند عمل گوارش لیپیدها را شروع کنند.

صَفْرا (bile)
مایعی قلیایی، با رنگ مایل به قهوه ای. در کبد تولید می شود. صفرا در کیسۀ صفرا ذخیره می شود و برای کمک به عمل گوارش متناوباً به روده کوچک (دوازدهه)، که قسمتی از لولۀ گوارش است، می ریزد. صفرا متشکل از موادی شیمیایی است که چربی را به حالت تعلیق در می آورد. به عبارت دیگر، صفرا چربی را به قطرات کوچک تجزیه کرده و هضمشان را تسریع می کند. صفرا شامل نمک های صفراوی، رنگدانه های صفراوی، کلسترول، و لیستین است. نمک های صفراوی به شکستن و جذب چربی ها کمک می کند، در حالی که رنگدانه های صفراوی براثر شکسته شدن گلبول های قرمز پیرِ خون تولید می شوند، به روده می ریزند، و با مدفوع دفع می شوند.