غرشستان

یاقوت در معجم البلدان گوید : غرشستان منسوب به غرش و معنای آن جای غرش است و آنرا غرشتان نیز گویند و آن ولایت مستقلی است که از طرف مغرب بهرات از طرف مشرق بغور و از طرف شمال بمرو الرود و از طرف جنوب بغزنه محدود است

غرشستان. [ غ َ ش ِ ] ( اِخ ) یاقوت در معجم البلدان گوید: غرشستان منسوب به غرش ، و معنای آن جای غرش است و آن را غَرِشتان نیز گویند، و آن ولایت مستقلی است که از طرف مغرب به هرات ، از طرف مشرق به غور و از طرف شمال به مروالرود و از طرف جنوب به غزنه محدود است. آن را غرج الشار نیز خوانند، و غرج کوهها است و شار پادشاه ، و تفسیر آن جبال الملک است. این ناحیه وسیع مشتمل است به دیه های بسیار، و در آنها ده منبر است و بزرگترین آنها در بشیر، مستقر «شار» قرار دارد مروالرود از این خاک میگذرد. دروازه ها درهای آهنی متعدد دارد و دخول بدون اجازه به آنجا ممکن نیست. اصطخری گوید: غرج الشار دارای دو شهر است : یکی بشیر و دیگری سورمین ، وهر دو در بزرگی متقاربند، و در آن دو مقامی برای سلطان وجود ندارد و شار که مملکت به وی نسبت داده می شود در قریه ای در کوه به نام بلیکان مقیم است. فاصله بشیر و سورمین یک مرحله است. بحتری شاه بن میکائیل به غرش یا غور منسوب است چنانکه در قصیده خود گوید:
لتطلبن الشاه عیدیة
تغص من مدن لمن النسوع
بالغرش او بالغور من رهطه
اروم مجدساندتها الفروع
لیس الندی فیهم بدیعاً ولا
مابدؤه من جمیل بدیع.در فهرست بلاذری غور یا غرشستان از کورتهای خراسان به شمار آمده. ( از حواشی تاریخ سیستان ) در ترجمه تاریخ یمینی چنین آمده : پادشاهان غرشستان را در اصطلاح اهل آن بقعه شار خوانند چنانکه خان ترکان را، و رای هندوان را، و قیصر رومیان را، و ولایت غرشستان را شار ابونصر داشت تا پسر وی محمد به حد مردی رسید... و ابوعلی سیمجور چون عصیان بر ملک نوح آغاز کردخواست تا ناحیت غرشستان را به تدبیر خویش گیرد و شار را به طاعت آرد. هر دو شار دست رد بر روی مراد او بازنهادند. ( ترجمه تاریخ یمینی چ 1272 هَ. ق. صص 337 - 338 ). عتبی آورده است که... مرا به رسالت از برای عقد بیعت پیش شار فرستادند و چون بدان جایگاه رسیدم به اکرام تمامی تلقی کردند و... در بلاد غرشستان سکه و خطبه به نام همایون سلطان ( سلطان یمین الدولة و امین الملة ) در شهور سنه تسع و ثمانین و ثلاث مائة ( 389 ) مطرز گردانیدند. ( ترجمه تاریخ یمینی ص 339 ). رجوع به غرجستان و غرج الشار و رجوع به سبک شناسی ج 1 ص 411 و ج 3 ص 49 و تاریخ سیستان ص 26 و 27 و تتمه صوان الحکمة ص 207 شود.