فتح نامه

فتح نامه. [ ف َم َ / م ِ ] ( اِ مرکب ) فیروزی نامه. ( یادداشت بخط مؤلف ). نامه ای که از جانب سلطان یا سپهسالار لشکر پس از فتح اقطار ممالک نوشته میشد تا به همه مردم آگاهی داده شود. اگر لشکر شکست میخورد این نامه را «شکست نامه » می گفتند و لازم بود در آن علل شکست چنانکه موجب تسلی خاطر مردم باشد بیان گردد. اما هنگامی که سردار یا پادشاه فتح میکرد شرح دلیری ها و مردانگی های او و یارانش را در فتح نامه با آب و تاب مینوشتند و چون فتح نامه به شهرها میرسید جشن و سور برپا میشد : بونصر را بگوی تا فتح نامه نسخت کند. ( تاریخ بیهقی ). فتح نامه ها به اطراف ممالک روان ساخت. ( دولتشاه ).

نامه ای حاوی خبر پیروزی که به اطراف کشور فرستاده می شد.