(زَ نَ یا نِ ) (ص نسب . اِمر. ) زن ، امرأه .
زنینه
فرهنگ معین
لغت نامه دهخدا
( زنینة ) زنینة. [ زَ ن َ ] ( ع مص ) تهمت کردن و گمان نیک یا بد به کس بردن . || ( اِ ) خشک پی . ( غیاث ) ( آنندراج ).
زنینه. [ زَ نی ن َ / ن ِ ] ( ص نسبی ، اِ ) زن. امراءة. ( فرهنگ فارسی معین ). از جنس زن :
که از دستش نخواهد رست یک تن
اگر مردینه باشد یا زنینه.
زنینه. [ زَ نی ن َ / ن ِ ] ( ص نسبی ، اِ ) زن. امراءة. ( فرهنگ فارسی معین ). از جنس زن :
که از دستش نخواهد رست یک تن
اگر مردینه باشد یا زنینه.
ناصرخسرو.
نیز همان شب زنینه ای خواب دید. ( معارف بهاء ولد،از فرهنگ فارسی معین ).زنینه . [ زَ نی ن َ / ن ِ ] (ص نسبی ، اِ) زن . امراءة. (فرهنگ فارسی معین ). از جنس زن :
که از دستش نخواهد رست یک تن
اگر مردینه باشد یا زنینه .
نیز همان شب زنینه ای خواب دید. (معارف بهاء ولد،از فرهنگ فارسی معین ).
که از دستش نخواهد رست یک تن
اگر مردینه باشد یا زنینه .
ناصرخسرو.
نیز همان شب زنینه ای خواب دید. (معارف بهاء ولد،از فرهنگ فارسی معین ).
زنینة. [ زَ ن َ ] (ع مص ) تهمت کردن و گمان نیک یا بد به کس بردن . || (اِ) خشک پی . (غیاث ) (آنندراج ).
فرهنگ عمید
زن.
کلمات دیگر: