زبان تبتی

زبان تبتی (به تبتی: བོད་སྐད་ bod skad) زبان مردم تبت و بوتان (در بوتان شاخه ای از آن به نام دزونگ خا) می باشد. لهجه های دیگری از آن در استان های سیچوان، چینگهای و یوننان کشور چین ( که بیشتر جمعیتشان تبتی هستند) و در قسمتهایی از نپال، هند و پاکستان (در ناحیه جامو و کشمیر و بلتستان) به کار می رود. این زبان از گروه زبانهای چینی-تبّتی (sino-tibetan) است و با الفبای منحصربه فردی که از الفبای دواناگاری مشتق شده است نوشته می شود. این زبان مانند زبان های چینی، تایلندی و تعداد دیگری از زبانهای آسیای شرقی وجنوب شرقی، زبانی آهنگین است. بدین معنی که هر هجا با تغییر طرز تلفظ (مثلاً اینکه زیر یا بم، کشیده یا ضربی تلفظ شود) معنایش فرق و در نتیجه معنای کلمات و جملات تغییر می کند. این زبان در میان بودایی ها رواج بسیار دارد تا جایی که تا مدتی قبل در کشور مغولستان که درصد زیادی از جمعیتش بودائی لامائی هستند به عنوان زبان مقدس و رسمی این مذهب برای دانش آموزان و راهبان جوان در حال تحصیل تدریس می شد.