( ببار آوردن ) ثمر رساندن ببار رساندن
ببار اوردن
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
( ببار آوردن ) ببار آوردن. [ ب ِ وَ دَ ] ( مص مرکب ) به ثمر رساندن. ببار رساندن. درختی را بارور ساختن :
نگهبان بود شاه گنج ورا
ببار آورد شاخ رنج ورا.
درخت بزرگی تو آری ببار.
کز خار ظلم میوه عدل آورد ببار.
نگهبان بود شاه گنج ورا
ببار آورد شاخ رنج ورا.
فردوسی.
سیاوش بدو گفت کای بختیاردرخت بزرگی تو آری ببار.
فردوسی.
تأثیر عدل او کند این ملک را چنان کز خار ظلم میوه عدل آورد ببار.
سوزنی.
|| به نتیجه رساندن.کلمات دیگر: