سال اعتدالی

سال اعتدالی (سال خورشیدی اعتدالی) فاصله زمانی دو عبور متوالی خورشید از نقطه اعتدال بهاری است که مبنای گاه شماری خورشیدی قرار می گیرد. سال اعتدالی به دو صورت سال اعتدالی متغیر یا حقیقی و سال اعتدالی متوسط یا میانگین می باشد. زمان هر سال اعتدالی بعلت برخی تأثیرات نجومی متغیر است (سال اعتدالی متغیر) که مبنای آغاز سال در گاه شماری هجری خورشیدی و میانگین آن (سال اعتدالی متوسط یا میانگین)، مبنای واحد سال تقویمی در همه گاه شماری های خورشیدی است.
گاه شماری ایرانی، موسی اکرمی، تهران: دفتر پژوهش های فرهنگی، چاپ اول (۱۳۸۰).
زمان سال اعتدالی بعلت برخی تأثیرات نجومی از جمله جاذبه ماه، تغییر سرعت دورانی زمین (تقدیم محوری)، تقویم اعتدالین و حرکت حضیض دوران زمین، در هر سال متغیر است که سال اعتدالی متغیر یا حقیقی نام دارد که با محاسبه نسبتاً پیچیده تری بدست می آید و مبنای آغاز هر سال در گاه شماری هجری خورشیدی است که در درازمدت میانگین آن (یعنی سال اعتدالی متوسط یا میانگین)، مبنای واحد سال تقویمی در همه گاه شماری های خورشیدی است. حداکثر اختلاف سال اعتدالی متغیر با متوسط آن حدود ۲۰ دقیقه می باشد.
سال اعتدالی متوسط یا میانگین که میانگین زمانی سال اعتدالی متغیر و مبنای واحد سال در گاه شماری های خورشیدی است براساس مقیاس بین المللی صفر ژانویه ۱۹۰۰ میلادی، ۳۶۵٫۲۴۲۱۹۸۷۹ روز (۳۶۵روز و ۵ساعت و ۴۸دقیقه و ۴۵٬۹۷۵۴۵۶ثانیه) است. متوسط سال اعتدالی، سالانه معادل ۰٫۰۰۰۰۰۰۰۶۱۴ شبانه روز یا ۰٫۰۰۵۳۰۴۹۶ ثانیه (هر قرن ۰٫۵۳۰۴۹۶ ثانیه) کاهش می یابد. با توجه به این کاهش در سال ۲۰۰۰ میلادی، سال اعتدالی متوسط ۳۶۵٫۲۴۲۱۹۲۶۵ روز (۳۶۵روز و ۵ ساعت و ۴۸دقیقه و ۴۵٫۴۴ ثانیه) بوده و در سال ۲۰۱۴ میلادی ۳۶۵٫۲۴۲۱۹۱۷۹ روز (۳۶۵روز و ۵ساعت و ۴۸دقیقه و ۴۵٫۳۷ثانیه) است.
به طور معمول سال خورشیدی تقویمی یا قراردادی، به صورت ۳۶۵ روز در قالب ۱۲ ماه تشکیل شده است که برای تعدیل کسر روز آن معمولاً هر چهار و به ندرت پنج سال یکبار به صورت ۳۶۶ روز کبیسه در نظر گرفته می شود.محاسبه با دقت بالای سال خورشیدی اعتدالی، اولین بار توسط گروهی ریاضیدان و اخترشناس که نامدارترینشان حکیم عمر خیام نیشابوری ریاضیدان و شاعر ایرانی در طراحی و اصلاح تقویم ایرانی مرسوم به جلالی به سفارش ملکشاه سلجوقی برای تعیین اعتدال بهاری جهت محاسبه نوروز در گاه شماری جلالی، دقیق ترین گاهشماری جهان و در پی آن توسط دانشمندان بعدی از جمله خواجه نصیرالدین طوسی انجام شد.