زبان شناسی تاریخی

زبان شناسی تاریخی (به انگلیسی: Historical linguistics) یا زبان شناسی درزمانی (به انگلیسی: Diachronic linguistics) به دانش مطالعهٔ تغییرات زبان ها در گذر زمان اطلاق می شود. زبان شناسی تاریخی نه تنها برای پی بردن به دینامیک و چگونگی عملکرد پدیدهٔ بروز تغییرات در زبان ها اهمیت دارد، در مقیاسی بالاتر و کلی نگرانه تر، در جهت فهم طبیعت زبان های انسانی مفید و حیاتی است؛ چراکه زبان ها به هیچ وجه ثابت و استاتیک نیستند، بلکه، به طور مداوم و پیوسته، در حال نشوونما، جریان، و شارش می باشند.
زبان شناسی تطبیقی
ریشه شناسی
گویش شناسی
واج شناسی
علم صرف یا ریخت شناسی
بررسی خانواده های زبانی در حوزه زبان شناسی تاریخی قراردارد.
زیررده های زبانشناسی تاریخی:
هرچند با گذشت زمان، تمامی مؤلفه های دستوریِ زبان می تواند دچار تغییرات گردد، برخی از انواع دگرگونی ها پی آمدها و اثرات آشکارتری را بروز می دهند.