معبد شینتویی یا جینجا (به ژاپنی: 神社 Jinja) به زیارتگاه های دین شینتو گفته می شود. هدف اصلی در ساخت یک زیارتگاه شینتویی آن است که اقامتگاهی برای یک یا چند کامی باشد و مکانی باشد که در آنجا بتوان به کامی خدمت کرد؛ بدین معنی که آن را مطابق اعتقادات و رسوم شینتویی عبادت کرد. این زیارتگاه ها برای گسترش اعتقاد شینتویی یا آموزش تعالیم این دین ساخته نمی شوند. هر چند که این دو نیز موضوعی بسیار مهم هستند.
موقعیت جغرافیایی یک زیارتگاه صرفاً بر پایهٔ پیدا کردن یک قطعه زمین خالی نیست؛ به عنوان یک قاعدهٔ کلی، زیارتگاه ها به نحوی با طبیعت اطراف خود ارتباط دارند. آنها، به عنوان مثال، به خاطر وجود یک درخت خاص، یا یک باغ، صخره، غار، کوه، رودخانه، یا ساحل مخصوصی، در محل خاصی قرار گرفته اند، یا به خاطر رابطه ای نزدیک با یک خاندان قدیمی، شاید هم به خاطر اولین فردی که به این منطقه وارد شده و آن را به روی دیگران گشوده است. بسیاری از زیارتگاه ها به دلیل رشد جمعیت در مناطق مرکز شهرها، به دلایلی غیرقابل کنترل، زیبایی طبیعی اولیهٔ خویش را از دست داده اند، اما در این موارد نیز هر نوع تلاشی به عمل می آید که در آن ها زیبایی طبیعی خاصی به وجود آید که بتواند در اذهان زائران معبد احساس رازآلودی را از نزدیکی به جهان ناپیدای الهی و به طبیعت القاء کند.
جز موارد استثنایی یک زیارتگاه در ساده ترین صورت خود شامل دو جزء است. یکی محوطهٔ کاملاً درونی برای جای دادن شین تای (کالبد مقدس کامی) و دیگری محوطه ای در جلوی آن برای اهدای نذورات است که این محوطهٔ جلویی می تواند در داخل ساختمان زیارتگاه یا بیرون آن باشد. قبل از حرم زیارتگاه یک جعبه یا صندوق نذورات قرار گرفته است. درست بالای این صندوق هم در بعضی از زیارتگاه ها یک زنگ بزرگ نصب شده است که یک طناب ضخیم برای زدن زنگ به آن متصل است.
سمبول و نماد حضور کامی در زیارتگاه یک شی مقدس به نام شین تای (کالبد مقدس کامی) است. وقتی این شی مقدس حاضر باشد، ورود به محوطهٔ حرم داخلی زیارتگاه ممنوع است.
موقعیت جغرافیایی یک زیارتگاه صرفاً بر پایهٔ پیدا کردن یک قطعه زمین خالی نیست؛ به عنوان یک قاعدهٔ کلی، زیارتگاه ها به نحوی با طبیعت اطراف خود ارتباط دارند. آنها، به عنوان مثال، به خاطر وجود یک درخت خاص، یا یک باغ، صخره، غار، کوه، رودخانه، یا ساحل مخصوصی، در محل خاصی قرار گرفته اند، یا به خاطر رابطه ای نزدیک با یک خاندان قدیمی، شاید هم به خاطر اولین فردی که به این منطقه وارد شده و آن را به روی دیگران گشوده است. بسیاری از زیارتگاه ها به دلیل رشد جمعیت در مناطق مرکز شهرها، به دلایلی غیرقابل کنترل، زیبایی طبیعی اولیهٔ خویش را از دست داده اند، اما در این موارد نیز هر نوع تلاشی به عمل می آید که در آن ها زیبایی طبیعی خاصی به وجود آید که بتواند در اذهان زائران معبد احساس رازآلودی را از نزدیکی به جهان ناپیدای الهی و به طبیعت القاء کند.
جز موارد استثنایی یک زیارتگاه در ساده ترین صورت خود شامل دو جزء است. یکی محوطهٔ کاملاً درونی برای جای دادن شین تای (کالبد مقدس کامی) و دیگری محوطه ای در جلوی آن برای اهدای نذورات است که این محوطهٔ جلویی می تواند در داخل ساختمان زیارتگاه یا بیرون آن باشد. قبل از حرم زیارتگاه یک جعبه یا صندوق نذورات قرار گرفته است. درست بالای این صندوق هم در بعضی از زیارتگاه ها یک زنگ بزرگ نصب شده است که یک طناب ضخیم برای زدن زنگ به آن متصل است.
سمبول و نماد حضور کامی در زیارتگاه یک شی مقدس به نام شین تای (کالبد مقدس کامی) است. وقتی این شی مقدس حاضر باشد، ورود به محوطهٔ حرم داخلی زیارتگاه ممنوع است.
wiki: معبد شینتویی