تند بالا

کوه بلند ٠ بالای تند و شیب دار

تندبالا. [ ت ُ ] ( اِ مرکب ) کوه بلند. ( ناظم الاطباء ). بالایی تند و پرنشیب. سخت سراشیب. سخت سرازیر. کوهی با سراشیبی سخت :
نگه کرد پرموده او را بدید
ز هامون یکی تندبالا گزید.نشست از بر اسب سالار نیو
پیاده همی رفت در پیش گیو
بدان تندبالا نهادند روی
چنان چون بود مردم چاره جوی.یکی تندبالا بد از رزم دور
به یکسو ز راه سواران تور
برفتند ترسان بر آن بر ز راه
که شایست کردن به لشکر نگاه.بر آن تندبالا برآمددمان
همیدون بزه بر ببازو کمان.چو از لشکر آن هر دو تنها شدند
بزیر یکی تندبالا شدند.فروافتم ز کوه تندبالا
جهم در موج آب ژرف دریا.رجوع به تند شود.