تند گفتار . که سخن درشت گویند .
تند گوی
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
تندگوی. [ ت ُ ] ( نف مرکب )تندگفتار. که سخن درشت گوید. تلخ گفتار :
قوی استخوانها و بینی بزرگ
سیه چرده و تندگوی و سترگ.
قوی استخوانها و بینی بزرگ
سیه چرده و تندگوی و سترگ.
فردوسی.
کلمات دیگر: