نکو گوی

خوش سخن . خوش گفتار . که سنجیده و پسندیده گوید . که درست و صواب گوید .

نکوگوی. [ ن ِ ] ( نف مرکب ) خوش سخن. خوش گفتار. که سنجیده و پسندیده گوید. که درست و صواب گوید :
تو چندان که باشی سخن گوی باش
خردمند باش و نکوگوی باش.با مردم نکوگوی دژم مباش. ( منتخب قابوسنامه ص 43 ).
چون وصل نکورویان مطبوع و دل انگیز
چون لفظ نکوگویان مشروح و مفسر.یا نکوگوی باش یا ابکم.مغی را که با من سر و کار بود
نکوگوی هم حجره و یار بود.نکوگویان نصیحت می کنندم
ز من فریاد می آید که خاموش. || که نام دیگران را به نیکی برد. که محاسن و نیکی های دیگران را بیان کند. مقابل بدگوی :
چو آنکس نباشد نکوگوی من
که روشن کند عیب بر روی من.یکی خوب کردار و خوش خوی بود
که بدسیرتان را نکوگوی بود.