خلوت نشین

( صفت ) کسی که در جای خلوت نشیند و عزلت گزیند منزوی .

خلوت نشین. [ خ َل ْ وَ ن ِ ] ( نف مرکب ) عزلت نشین. عابد. زاهد. ( یادداشت بخط مؤلف ). کسی که تنها می نشیندو عزلت می گزیند. منزوی. ( ناظم الاطباء ) :
سواد دیده باریک بینان
انیس خاطر خلوت نشینان.حذر کن زآنکه ناگه در کمینی
دعای بد کند خلوت نشینی.چو من خلوت نشین باشم تو مخمور
ز تهمت رای مردم کی شود دور.ورت مال و جاهست و زرع و تجارت
چو دل با خدایست خلوت نشینی.چو خلوت نشین کوس دولت شنید
دگر ذوق در کنج خلوت ندید.بزیر آمد از غرقه خلوت نشین
بپایش درافتاد سر بر زمین.شنیدم که از پارسایان یکی
بطیبت بخندید با کودکی
دگر پارسایان خلوت نشین
بعیبش فتادند در پوستین.دل مخوان ای پسر که دول بود
آنکه در چاه خلق گول بود
گرگ آزاد ریسمان در حلق
کیست خلوت نشین دل با خلق.از فریب نرگس مخمور و لعل می پرست
حافظ خلوت نشین را در شراب انداختی.درونها تیره شد باشد که از غیب
چراغی برکند خلوت نشینی.حافظ خلوت نشین دوش بمیخانه شد
از سر پیمان گذشت بر سر پیمانه شد.

۱. کسی که در جای خلوت می نشیند و در تنهایی و گوشه نشینی به سر می برد.
۲. [قدیمی] پارسا، عابد.