انباشتگر

در پردازنده مرکزی یک رایانه، انباشتگر ثبّاتی است که در آن داده های میانی که توسط واحدهای محاسباتی و منطقی تولید می شوند، ذخیره می شود.
پاک کردن انباشتگر و اضافه کردن داده از خانه ی X حافظه به آن.
پاک کردن انباشتگر و کم کردن داده از خانه ی X حافظه از آن.
جمع کردن داده از خانه ی X حافظه با مقدار فعلی انباشتگر و قرار دادن نتیجه در انباشتگر.
کم کردن داده از خانه ی X حافظه از مقدار فعلی انباشتگر و قرار دادن نتیجه در انباشتگر.
پاک کردن انباشتگر و انتقال (شیفت) دادن داده ی یک ثبات به درون انباشتگر.
در صورتی که ثبّاتی برای ذخیره سازی داده های میانی وجود نداشته باشد، لازم خواهد بود که این اطلاعات بعد از هر محاسبه درون حافظه اصلی نوشته شود، و احتمال دارد که همان داده دوباره از حافظه اصلی خوانده شود و در عملیات بعدی مورد استفاده قرار گیرد. دسترسی به حافظه اصلی بسیار کندتر از دسترسی به ثبات است و این به علت فناوری استفاده شده در ساخت آن هاست، حافظه اصلی گنجایش بیشتری دارد و در عوض کندتر از ثبات هاست. رایانه های الکترونیکی ابتدایی به دو دسته تقسیم می شدند، آن هایی که ثبات انباشتگر داشتند و آن هایی که چنین قابلیتی نداشتند.
رایانه های امروزی معمولاً شامل چند ثباتِ مختلف و چند منظوره هستند که می توانند نقش ثبات انباشتگر را هم ایفا کنند، از این رو واژه ی "انباشتگر" امروزه به مانند دیگر گذشته رایج نیست. با این حال امروزه نیز پردازنده های خاص منظوره ای وجود دارند که برای رعایت سادگی در طراحیشان از تنها یک ثبات انباشتگر برای کارهایشان استفاده می کنند.
عملیات ریاضی معمولاً به صورت گام به گام انجام می شوند، و از نتایج هر مرحله در مرحلهٔ بعد به صورت ورودی استفاده می شود. در رایانه های ابتدایی نتایج هر مرحله درون حافظه ی مغناطیسی ذخیره می شد. عملیات نوشتن درون حافظه ی مغناطیسی مدت زمان بسیار زیادی طول می کشید و باعث کند شدن سامانه می شد. از طرف دیگر در عملیات بعدی معمولاً نیاز بود که همان داده ای که در مرحله ی قبلی درون حافظه مغناطیسی نوشته شده بود از روی همان حافظه خوانده شود، از آن جا که عملیات خواندن از حافظه مغناطیسی نیز عملیاتی کند بودند باعث می شد که کندی در کار سامانه دو چندان شود.