<div class="boxBd">غالیه گون. [ ی َ / ی ِ ] ( ص مرکب ) مشکین رنگ. غالیه مانند، و شاعران آن را صفت زلف و خط آرند : <br>منم غلام خداوند زلف غالیه گون <br>تنم شده چو سر زلف اونوان و نگون.<div class="au">رودکی.</div>با طره مشکین همگی فتنه چینی <br>با غالیه گون خط سیه شور تتاری.<div class="au">فرخی.</div>شاهد روز کز هوا غالیه گون غلاله شد<br>شاهد تست جام می زو تو هوای تازه بین.<div class="au">خاقانی.</div>و آن غالیه گون خط سیاهش <br>پرگار کشید گرد ماهش.<div class="au">نظامی.</div></div>

غالیه گون. [ ی َ / ی ِ ] ( ص مرکب ) مشکین رنگ. غالیه مانند، و شاعران آن را صفت زلف و خط آرند : منم غلام خداوند زلف غالیه گون تنم شده چو سر زلف اونوان و نگون. رودکی. با طره مشکین همگی فتنه چینی با غالیه گون خط سیه شور تتاری. فرخی. شاهد روز کز هوا غالیه گون غلاله شد شاهد تست جام می زو تو هوای تازه بین

لغت نامه دهخدا

<div class="boxBd">( صفت ) غالیه فام . توضیح شاعران آن را صفت زلف و خط آورند .</div>

( صفت ) غالیه فام . توضیح شاعران آن را صفت زلف و خط آورند .

فرهنگ فارسی

<div class="boxBd">به رنگ و بوی غالیه، غالیه فام، غالیه رنگ.</div>

به رنگ و بوی غالیه، غالیه فام، غالیه رنگ.

غالیه گون

فرهنگ فارسی

لغت نامه دهخدا

فرهنگ عمید