نوعی از حصیر کوچک و ستبر . جمع کیاب و اکیاب . گفته شده است که این کلمه ریش. پارسی دارد ولی من در این زبان آن را نیافته ام .
کیب
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
کیب. ( اِ ) از راستی به کژی شدن یا فریفتن به عشق. ( لغت فرس اسدی چ اقبال ص 28 ). رجوع به کیبیدن شود. || پیچ و پیچیدگی. || خمیدگی. || ( ص ) مختلط و درهم. ( ناظم الاطباء ) ( از فرهنگ جانسون ).
کیب. ( ع اِ ) نوعی از حصیر کوچک و ستبر. ج ، کیاب ، اکیاب. گفته شده است که این کلمه ریشه پارسی دارد ولی من در این زبان آن را نیافته ام. ( از دزی ج 2 ص 503 ).
کیب. ( ع اِ ) نوعی از حصیر کوچک و ستبر. ج ، کیاب ، اکیاب. گفته شده است که این کلمه ریشه پارسی دارد ولی من در این زبان آن را نیافته ام. ( از دزی ج 2 ص 503 ).
کیب . (اِ) از راستی به کژی شدن یا فریفتن به عشق . (لغت فرس اسدی چ اقبال ص 28). رجوع به کیبیدن شود. || پیچ و پیچیدگی . || خمیدگی . || (ص ) مختلط و درهم . (ناظم الاطباء) (از فرهنگ جانسون ).
کیب . (ع اِ) نوعی از حصیر کوچک و ستبر. ج ، کیاب ، اکیاب . گفته شده است که این کلمه ریشه ٔ پارسی دارد ولی من در این زبان آن را نیافته ام . (از دزی ج 2 ص 503).
کلمات دیگر: