فیزیک هسته ای

فیزیک هسته ای (به انگلیسی: Nuclear physics) بخشی از علم فیزیک است که به بررسی خواص و ویژگی های هسته ها (هستهٔ اتم ها) می پردازد. از جمله این خواص می توان به خواص استاتیکی هسته ها مانند گشتاورهای مغناطیسی و الکتریکی، انرژی های بستگی و همچنین خواص دینامیکی هسته ها مانند مدهای واپاشی و خواص رادیو اکتیویتهٔ هسته ها اشاره نمود.
واپاشی های کلاسیک
این شاخه از علم، پایه بسیاری از علوم جدید از جمله فیزیک ذرات بنیادی و مهندسی هسته ای می باشد. به طور کلی این شاخه از دانش دارای ۳۰۰ زمینه علمی- تحقیقاتی و حدود ۱۵۰ زمینه تولید فناوری های کاربردی می باشد.
بایستی بین و تفاوت قائل شد. فیزیک اتمی به بررسی ساختار اتم می پردازد و بیشتر اوقات می کوشد تا به آرایش الکترون ها پی ببرد و راهبردهای استفاده از الکترون به هر منظور را کشف و استفاده کند؛ ولیکن فیزیک هسته ای بر روی هسته اتم متمرکز است و سعی بر این دارد که از هسته که حاوی نوکلئون ها (پروتون ها و نوترون ها) و کوارک ها (ذرات کوچکتر درون پروتون ها و نوترون ها) است انرژی بدست آورد. البته کارهای دیگری نیز مانند تعیین نیمه عمر و… هستند که مخصوص فیزیکدانان هسته ای است. با این همه، اکثریت فیزیک اتمی و هسته ای را یکی می شمارند.

فیزیک هسته ای (nuclear physics)
بررسی خواص هسته های اتمی. مباحثی مانند ساختار هسته ها، نیروهای هسته ای، برهم کنش بین ذرات و هسته ها، و مطالعات مرتبط با واپاشی پرتوزا را دربر می گیرد. بررسی ذرات بنیادی به فیزیک ذرات معروف است.