ابن منیر

ابن منیر. [ اِ ن ُ م ُ ] (اِخ ) ابوالحسین احمدبن منیربن احمدبن مفلح الطرابلسی الملقب به مهذب الملک عین الزمان . او شاعری مشهور و صاحب دیوان شعری است . پدر او نیز شعر میسرود و در بازارهای طرابلس تغنی میکرد. ابوالحسین قرآن کریم و لغت و ادب آموخت و قریحه ٔ شعری داشت و به دمشق شد و اقامت گزید. او شیعی مذهب و بسیار هجا و بدزبان بود و چون در این امر راه افراط پیمود بوری بن اتابک طغتکین زمانی وی را به بندکرد و زبان او را بریدن خواست و بخواهشگری بعض دوستان احمد او را از دمشق نفی کرد.احمد را با ابی عبداﷲنصربن صغیر معروف به ابن القیسرانی مکاتبات و اجوبه و مهاجاتی است . (باختصار از ابن خلکان ). صاحب مجالس المؤمنین گوید شهرت او میان شیعه قصیده ٔ اوست که به سید ابوالرضا فضل اﷲ راوندی فرستاد. و مؤلف امل الاَّمل گوید این قصیده را به سید رضی ارسال کرد لکن این سخن درست نمی آید چه او با سید هم عصر نبود. مولد ابن منیر به 473 هَ . ق . و وفات او در سال 548 بوده است .

ابن منیر. [ اِ ن ُ م ُ ] (اِخ ) قاضی ناصرالدین احمدبن محمد اسکندرانی .از علما و ادبای مشهور مصر در اسکندریه . دو بار منصب قضا و خطابت داشت . او را اشعار و خطبی است و نیز تفسیری . مولد او به سال 620 هَ . ق . و وفات در 683.

ابن منیر. [ اِ ن ُ م ُ ] (اِخ ) یکی از خطاطان و محررین مشهور. (ابن الندیم ).