ایرلند شمالی

مختصات: ۵۴°۳۵٫۴۵۶′ شمالی ۵°۵۰٫۴′ غربی / ۵۴٫۵۹۰۹۳۳°شمالی ۵٫۸۴۰۰°غربی / 54.590933; -5.8400
۱۹۲۱: بخش جنوبی ایرلند اعلام دولت آزاد کرد که در پی این اعلام استقلال دو سال جنگ داخلی درگرفت، حال آن که شمالی ها همچنان به دولت بریتانیا وفادار ماندند.
۱۹۳۷: اعلام دولت مستقل ایرلند. ۲۶ منطقه در جنوب و غرب ایرلند اعلام استقلال کردند که تا ۱۲ سال توسط دولت بریتانیا به رسمیت شناخته نشد.
۱۹۶۲ ۱۹۵۵: حملات پراکنده ارتش جمهوری خواه ایرلند به مواضع دولت بریتانیا در انگلستان و ایرلند شمالی.
۱۹۶۹: اعزام ارتش بریتانیا به ایرلند شمالی
۱۹۷۲: ارتش بریتانیا در «جمعه خونین» ۱۳ معترض ایرلندی کاتولیک را کشت.
۱۹۷۹: ارتش جمهوری خواه ایرلند حملاتش را علیه چهره های سرشناس بریتانیا افزایش داد.
۱۹۸۱: ده زندانی ارتش جمهوری خواه ایرلند در اعتراض به وضعیت زندانیان سیاسی دست به اعتصاب غذا زدند و در پی این اعتصاب جان خود را از دست دادند.
۱۹۸۲: انتخابات مجلس ایرلند شمالی برگزار شد ولی کاتولیک ها این انتخابات را تحریم کردند.
۱۹۸۴: بمب گذاری توسط ارتش جمهوری خواه ایرلند در کنفرانس حزب محافظه کار انگلستان پنج کشته بر جای گذاشت.
۱۹۸۵: توافقنامه بین جمهوری ایرلند و انگلستان به دولت دوبلین قدرت مشاوره ای در ایرلند شمالی اعطا کرد.
۱۹۹۴: ارتش جمهوری خواه ایرلند اعلام آتش بس کرد. دولت بریتانیا اولین اجلاس علنی خود را با حزب سیاسی شن فن در عرض ۷۰ سال برگزار کرد.
۱۹۹۶: ارتش جمهوری خواه ایرلند به آتش بس خاتمه داد. مذاکرات چندجانبه دربارهٔ آینده ایرلند شمالی بدون حضور شین فن برگزار شد.
۱۹۹۷: «جری آدامز» و «مارتین مک گینس» در پارلمان بریتانیا صاحب کرسی شدند اما آن را نپذیرفتند. ارتش جمهوری خواه ایرلند صریحاً اعلام آتش بس کرد. دو حزب پروتستان در اعتراض به عدم تعهد IRA به خلع سلاح از مذاکرات کناره گرفتند.
۱۹۹۸: پس از انجام یک دوره طولانی مذاکرات، قرارداد صلح «جمعه نیک» به منظور پایان دادن به درگیری ها امضاء شد. انتخابات برای انتخاب یک شورای جدید برای ایرلند شمالی برگزار شد. رهبر حزب پروتستان «UUP» دیوید تیمبر به عنوان نخستین وزیر انتخاب شد. انفجار یک خودروی بمب گذاری شده در ایرلند شمالی منجر به کشته شدن ۲۹ نفر شد. این انفجار خونین ترین ناآرامی در ۳۰ سال گذشته پیش از این حادثه محسوب می شد که ارتش آزادی بخش، مسئولیت این انفجار را بر عهده گرفت.
۱۹۹۹: حکومت ۲۷ ساله لندن در ایرلند شمالی پایان یافت و یک دولت مستقل قدرت را در ایرلند شمالی در دست گرفت. کاتولیک ها و پروتستان ها در قدرت با یکدیگر شریک شدند.
۲۰۰۱: در پی خلع سلاح نشدن ارتش آزادی بخش، دیوید تیمبر از سمت خود استعفاء داد. وی پس از آنکه ارتش آزادی بخش تاحدودی خلع سلاح شد، مجدداً انتخاب شد.
۲۰۰۳: انتخابات شورا موجب افزایش تندروی ها شد و رادیکالیسم ها قدرت بیشتری یافتند.
۲۰۰۴: تونی بلر و آهرن نشستی به منظور دستیابی به توافق برگزار کردند. مبارزان ارتش آزادی بخش از عکس برداری از خلع سلاح شان جلوگیری کردند.
۲۰۰۵: پس از آنکه تیمبر نتیجه ضعیفی در انتخابات پارلمان به دست آورد، از سمت رهبری حزب متبوع استعفاء داد. ارتش آزادی بخش متعهد شد که خلع سلاح شود و در روند صلح ایرلند شمالی شرکت کند.
ایرلند شمالی (به انگلیسی: Northern Ireland، به ایرلندی: Tuaisceart Éireann) کشوری است در شمال جزیره ایرلند و در غرب جزیره بریتانیا. این سرزمین به همراه انگلستان، اسکاتلند و ولز، کشور پادشاهی متحد بریتانیای کبیر و ایرلند شمالی را تشکیل می دهند. ایرلند شمالی در زمان های گوناگون، معمولاً به عنوان یک کشور، استان، منطقه یا بخشی از بریتانیا توصیف شده است. البته این امر تحت شرایط خاصی است.
ایرلند شمالی از نظر سیاسی دارای یک پارلمان مستقل با ۹۰ کرسی است. اما مردم آن در انتخابات ها و همه پرسی های سراسری بریتانیا نیز شرکت می کنند. پارلمان ایرلند شمالی در محلی به نام استورمونت در بلفاست قرار گرفته است. تشکیل پارلمان محلی و تشکیل دولت محلی در ایرلند شمالی نتیجه یک روند صلح طولانی مدت و سخت بود که در روزی موسوم به «جمعه نیک» به نتیجه رسید. این توافق سبب پایان یافتن دهه ها ستیز بین ملی گراها و سلطنت طلبان شد.
از آنجا که ایرلند شمالی قسمتی از پادشاهی بریتانیا می باشد یکی از نشان های ملی آن پرچم یونیون جک می باشد. این پرچم با درهم آمیختن صلیب سنت پاتریک پرچم ایرلند شمالی، صلیب سنت جورج پرچم انگلستان و صلیب سنت اندروز پرچم اسکاتلند می باشد. یکی دیگر از نشان های ملی این کشور گل کتان می باشد.

ایرلند شمالی (Northern Ireland)از تقسیمات اداری انگلستان، در شمال شرقی جزیرۀ ایرلند، با ۱۴,۱۶۰ کیلومتر مربع مساحت و ۱,۷۰۲,۶۰۰ نفر جمعیت (۲۰۰۳). بخش های (کاونتی های) آن عبارت اند از انتریم، داون، آرما، فِرْمَنِه، تیرون، و لاندِن دری. بلفاستمرکز آن است. ایرلند شمالی حدود ۱۷ درصد از خاک جزیرۀ ایرلند را شامل می شود و حدود ۳۱ درصد از جمعیت جزیرۀ مزبور را در خود جا داده است. ازجمله صنایع آن است: تولید جو و سیب زمینی، پرورش دام، نسّاجی، کشتی سازی، و گردشگری. تا قرن ۱۷، مهاجران پروتستان انگلیسی، ساکنان کاتولیک منطقه را مطیع خود کردند. سراسر ایرلند تا ۱۹۲۰ بخشی از بریتانیای کبیر بود تا این که در آن سال جزیرۀ مزبور به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم شد. از ۳۲ کاونتی ایرلند، شش کاونتی مجموعاً به یکی از بخش های انگلستان تبدیل شدند (ایرلند شمالی) و ۲۶ کاونتی باقی مانده در ۱۹۲۲ ایرلند آزاد را تشکیل دادند که بعدها به جمهوری ایرلندموسوم شد. از آن زمان به بعد، اکثر اقلیت کاتولیک ایرلند شمالی خود را ایرلندی و اکثر جمعیت پروتستان آن خود را انگلیسی می دانند. کاتولیک های خواهان الحاق با جمهوری ایرلند را جمهوری خواه یا ملّی گرا و پروتستان های خواهان باقی ماندن در انگلستان را وحدت گرا یا طرفدار اتحاد می خوانند. از ۱۹۲۱ تا ۱۹۲۷ ایرلند شمالی با یک مجلس مستقل ادارۀ امور داخلی خود را برعهده داشت. پروتستان ها اکثریت نمایندگان مجلس را تشکیل می دادند و همین امر موجب نارضایتی کاتولیک ها شد. ایرلند شمالی از اواخر دهۀ ۱۹۶۰ تا اواسط دهۀ ۱۹۹۰ شاهد درگیری های خشونت آمیز بین دو گروه مزبور بوده است. در ۱۹۷۲ انگلستان مستقیماً ادارۀ امور ایرلند شمالی را برعهده گرفت. در مارس ۱۹۷۳، مردم ایرلند شمالی در یک همه پرسی شرکت کردند و حدود ۶۰ درصد از آنان به ابقای ایرلند شمالی در انگلستان رأی موافق دادند. در همه پرسی ۱۹۹۸، مردم جمهوری ایرلند با ۹۵ درصد آرا به هرگونه ادعای این کشور بر ایرلند شمالی خاتمه دادند و دولت انگلستان نیز پذیرفت که ایرلند شمالی نیز مانند ویلز و اسکاتلند از یک مجلس قانون گذاری مستقل برخوردار شود. پروتستان ها، ایرلند شمالی را آلستر می نامند، اما کاتولیک ها به ندرت این واژه را به کار می برند. اکثر کاتولیک ها آلستر را فقط برای اشاره به همان استان تاریخی ایرلند به کار می بردند.