طعنه زن. [ طَ ن َ / ن ِ زَ ] ( نف مرکب ) ملامتگر. عیبجو. بدگو :
گر طعنه زنش معاف کردی
با موکب خود مصاف کردی.
نظامی.
به جان آید از دست طعنه زنان
که خود را بیاراست همچون زنان.
سعدی ( بوستان ).
خاکش طعنه زن گوی عنبرآکنده و ریگش طیره ده مروارید پراکنده. ( ترجمه محاسن اصفهان ص 36 ).