تواب سازی

تعزیر باید پوست را بدرد، از گوشت عبور کند و استخوان را بشکند»محمد محمدی گیلانی، حاکم وقت شرع و رئیس دادگاه های انقلاب، درباره نحوه شلاق زدن زندانیان در مصاحبه با روزنامه کیهان، مورخ ۲۸ شهریور ۱۳۶۰ خورشیدی.
محمد علی عمویی
مهدی پرتوی
مسعود فراستی
حسن قائم پناه
محمدرضا شریفی نیا
سیاست تـَوّاب سازی در زندان های دهه شصت جمهوری اسلامی ایران اجرا می شد و طی فرآیندی زندانیان سیاسی توسط بازجویان و مدیران زندان ها، تـَوّاب می شدند.به جز توبه مذهبی و تظاهر به اسلام آوردن، تواب سازی شامل وادار زندانی به نفی گذشته اش و انجام اعمالی علیه هم رزمان سابقش می شد. مثلاً گاه توابین باید در انجام شکنجه یا اعدام هم کیشان سابق شان شرکت می کردند. این عمل فراتر فرایند هویت زدایی و فرهنگ زدایی (شستشوی مغزی) می رفت.
توابین، به دلیل آنکه در ارتباط با فعالیت های سیاسی، در زندان بودند، در بیرون به عنوان «زندانی سیاسی» شناخته می شدند، اما در واقعیت امر، آنها به بخش مهمی از دستگاه سرکوب رژیم در زندان ها، تبدیل شده و در حقیقت، «مزدوران بی مزد و مواجب» بودند.
از شکنجه های روحی و فیزیکی در فرایند تواب سازی استفاده می شد و تواب شدگان برای اثبات در نفی گذشته سیاسی شان و وفاداری به جمهوری اسلامی، در اقرارهای تلویزیونی یا در سخنرانی در داخل زندان برای هم رزمان سابق و هم بندانشان یا با نوشتن مطالبی در مطبوعات در نفی عقاید گذشته شان، به ابراز پشیمانی و ندامت از عقاید و فعالیت های سیاسی گذشته خود می پرداختند.