کبرویه

کبرویه یکی از سلسله های تصوف در ایران است که در قرن هفتم هجری رواج داشته است. این سلسله منسوب به شیخ نجم الدین کبری است. پیروان این طریقت در زمان خوارزمشاهیان و ایلخانان در بیشتر در مناطق شرقی ایران از خراسان تا ماوراءالنهر زندگی می کردند اما در مناطق آسیای صغیر و شام نیز پیروانی داشت. پیروان این طریقت تأکید ویژه ای بر شریعت و جدا نساختن ظاهر و باطن، خلوت نشینی، ذکر و تبعیت مطلق از پیر دارند.
موسس فرقه کبرویه، نجم الدین کبری مشهور به شیخ ولی تراش است که در سال ۶۱۸ قمری در جنگ با مغولان کشته شد.

کُبْرَوِیّه
یکی از چهارده فرقۀ منشعب از سلسلۀ معروفیه، منسوب به نجم الدین کبری. نجم الدین در شمار بزرگ ترین عارفان متقدّم است و شمار زیادی از مشایخ تربیت از دست او گرفته اند. مشایخ نامۀ این سلسله چنین است: ۱. نجم الدین کبری؛ ۲. عمار بن یاسر بدلیسی؛ ۳. ابوالنجیب سهروردی؛ ۴. احمد غزالی؛ ۵. ابوبکر نسّاج؛ ۶. ابوالقاسم گرکانی؛ ۷. ابوعثمان مغربی؛ ۸. ابوعلی کاتب؛ ۹. ابوعلی رودباری؛ ۱۰. جنید بغدادی؛ ۱۱. سَرّی سقطی؛ ۱۲. معروف کرخی. پس از نجم الدین، بهاء الدین ولد (پدر مولوی)، سعدالدین حَمّویی و نجم الدین رازی، در انتشار آراء این سلسله کوشیدند، هرچند به سرعت انشعاباتی، همچون مولویه، در آن پدید آمد و اساساً آن را در شمار سلسلۀ منقرض شده قرار داد. شماری از آثار خرد و کلان، که همه در شمار عالی ترین نگاشته های حوزۀ تصّوف هستند، از قلم صوفیان این سلسله پدید آمده اند. رسالة الی الخائف الهائم من لومةاللائم، الاصول العشرة و آداب الصوفیه هر سه از خود نجم الدین، المصباح فی التصّوف از سعدالدین و مرصادالعباد از نجم رازی، در شمار این آثارند که تاحدودی معرّف خصایص این طریقت اند.