( صفت ) خسیس بخیل ممسک .
قنق . بخور . لبان
قنق . بخور . لبان
کنک
فرهنگ فارسی
فرهنگ معین
(کَ نَ ) (اِ. ) گردویی که مغز آن به سختی برآید.
(کَ نِ یا کَ نَ ) (ص . ) بخیل ، خسیس .
(کَ نِ یا کَ نَ ) (ص . ) بخیل ، خسیس .
(کَ نَ) (اِ.) گردویی که مغز آن به سختی برآید.
(کَ نِ یا کَ نَ) (ص .) بخیل ، خسیس .
لغت نامه دهخدا
کنک.[ ک َ ن َ / ک ِ ن َ / ک ِ ن ِ ] ( اِ ) نوعی از گیاه باشد که از آن ریسمان تابند. ( برهان ) ( ناظم الاطباء ). || ( ص ) بخیل و خسیس. ( برهان ). در شیراز مرد لئیم و خسیس و بی همت. ( آنندراج ). خسیس و بخیل و تنگدست. ( ناظم الاطباء ). || گردکانی که مغز آن به دشواری برآید. ( برهان ) ( جهانگیری ) ( فرهنگ رشیدی ). جوز و گردکانی که مغز آن به دشواری برآید. ( آنندراج ) ( انجمن آرا ) :
با نان و پنیر خود قناعت می کن
تا بازرهی ز جور گردوی کنک.
آن زمان از سر گردوی کنک مغز برآر.
کنک. [ ک ُ ن ُ] ( اِ ) قنق. بخور. لبان. کندر. ( از دزی ج 2 ص 495 ).
با نان و پنیر خود قناعت می کن
تا بازرهی ز جور گردوی کنک.
ابواسحاق اطعمه ( از آنندراج ).
باز میویز فراوان به تنقل می خورآن زمان از سر گردوی کنک مغز برآر.
ابواسحاق اطعمه ( از آنندراج ).
کنک. [ ک ُ ن ُ] ( اِ ) قنق. بخور. لبان. کندر. ( از دزی ج 2 ص 495 ).
کنک . [ ک ُ ن ُ] (اِ) قنق . بخور. لبان . کندر. (از دزی ج 2 ص 495).
کنک .[ ک َ ن َ / ک ِ ن َ / ک ِ ن ِ ] (اِ) نوعی از گیاه باشد که از آن ریسمان تابند. (برهان ) (ناظم الاطباء). || (ص ) بخیل و خسیس . (برهان ). در شیراز مرد لئیم و خسیس و بی همت . (آنندراج ). خسیس و بخیل و تنگدست . (ناظم الاطباء). || گردکانی که مغز آن به دشواری برآید. (برهان ) (جهانگیری ) (فرهنگ رشیدی ). جوز و گردکانی که مغز آن به دشواری برآید. (آنندراج ) (انجمن آرا) :
با نان و پنیر خود قناعت می کن
تا بازرهی ز جور گردوی کنک .
باز میویز فراوان به تنقل می خور
آن زمان از سر گردوی کنک مغز برآر.
با نان و پنیر خود قناعت می کن
تا بازرهی ز جور گردوی کنک .
ابواسحاق اطعمه (از آنندراج ).
باز میویز فراوان به تنقل می خور
آن زمان از سر گردوی کنک مغز برآر.
ابواسحاق اطعمه (از آنندراج ).
فرهنگ عمید
۱. گردوی سخت.
۲. بخیل، خسیس، کنسک، کنس.
۲. بخیل، خسیس، کنسک، کنس.
واژه نامه بختیاریکا
وسیله تورباف حمل محصول درو شده. به یاد مصرع کنک وا سر مزن ، ره خرمن دیره
پیشنهاد کاربران
Kennaku
گویش تربت حیدریه یعنی گلو
گویش تربت حیدریه یعنی گلو
کنک درزبان بختیاری : دو چوب هلالی شکل که با نخ ضخیمی که با موی بز بافته میشود؛ دوقسمت کنک را شبیه تور ماهیگیری یا تور دروازه ، با آن نخ میبافند و هنگام درو خوشه های گندم و جو را میان آن میگذارندو میبندندوتا خرمن حمل میکنند. آدم های نحیف ونزار و هم چنین افراد کوژپشت راهم به کنک تشبیه میکنند.
کلمات دیگر: