تهیگاه

جناح

پهلو، طرف، راست یاچپ شکم، مابین دنده ولگن خاصره
( اسم ) ۱ - جانب راست و چپ شکم پهلو . ۲ - لگن خاصره .

(تُ ) (اِمر. ) ۱ - پهلوی راست و چپ شکم . ۲ - بین دنده و لگن خاصره .

تهیگاه. [ ت َ / ت ِ / ت ُ ] ( اِ مرکب ) مابین شکم و پهلو را گویند. ( برهان ) ( انجمن آرا ). به معنی کمر و آن جائی است نرم بالای استخوان سرین و زیر استخوانهای پهلو. ( از غیاث اللغات ). بن بغل که به تازی خاصره گویند مابین شکم و پهلو. ( آنندراج ). شاکله. ( منتهی الارب ) ( دهار ). آفقه. افقه. صقله. اطل. ایطل. ( منتهی الارب ). خاصره. ( بحر الجواهر ). کشح. ( زمخشری ) ( صراح اللغة ). آبگاه. شاکله. جوف. حقو. جایگاه ازار بستن. آنجا از دو سوی تن آدمی که زیر دنده ها و بالای لگن خاصره است و استخوانها در آنجا نیست. ( از یادداشتهای مرحوم دهخدا ). آن جزء از پهلوی آدمی که بالای استخوان سرین و زیر استخوانهای پهلو می باشد. ( ناظم الاطباء ) :
وزآن پس بکاوید موبد برش
میان تهیگاه و مغز سرش.ز خون کرد باید تهیگاه خشک
بدو اندر آگند کافور و مشک.یکی دشنه زد بر تهیگاه شاه
رها شد به زخم اندر از شاه آه.تنم رابه عنبر بشوی و گلاب
بیاگن تهیگاهم از زرّ ناب.برآورد صافی دل صوف پوش
چو طبل از تهیگاه خالی خروش.لقمه ای در میانشان انداز
تا تهیگاه یکدگر بدرند.

طرف راست یا چپ شکم، مابین آخرین دنده و لگن خاصره، پهلو.

دین اِشکَم