جمع بغی . جمع بغی بمعنی زنان فاحشه . زن زنا کار . یا جمع بغیه . بمعنی پیش روان لشکر .
بغایا
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
بغایا. [ ب َ ] ( ع اِ ) ج ِ بَغی . ( منتهی الارب ). ج ِ بغی ،بمعنی زنان فاحشه. ( مؤید الفضلاء ). ج ِ بغی ، داه و زن زناکار. ( آنندراج ). و رجوع به بغی شود. || ج ِ بَغیّة. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). بمعنی پیش روان لشکر. ( مؤید الفضلاء ). و رجوع به بغیة شود.
کلمات دیگر: