خویشتن بینی

عمل و حالت خویشتن بین

خویشتن بینی. [ خوی / خی ت َ ] ( حامص مرکب ) عمل و حالت کسی که خود را بزرگ و مهم داند. ( از ناظم الاطباء ). عُجب. بزرگ منشی. خودبینی. اِنانیَّت. مَنی. ( یادداشت مؤلف ) :
میرود وز خویشتن بینی که هست
درنمی آید بچشمش دیگری.بر این آستان عجز و مسکینیت
به از طاعت و خویشتن بینیت.هولة؛ خویشتن بینی. ( منتهی الارب ).