منسوب است به سکه اللبادین که محلتی است به سمر قند و کوی نمد گرانش خوانند .
لبادی
فرهنگ فارسی
لغت نامه دهخدا
لبادی. [ ل ُب ْ با دا ] ( ع اِ ) لبدی. مرغی است وگویند چون لفظ لبادی البدی را نزدیکش گویند و مکرر کنند بر زمین فرودآید و می دوسد پس میگیرند آن را. || گروه فراهم آمده از مردم. ( منتهی الارب ).
لبادی. [ ل ُ دا ] ( ع ص ) ابل ٌ لُبادی ؛ ناقه گلو و سینه گرفته از بسیار خوردن صلیان. ناقة لبدَة کذلک. ( منتهی الارب ).
لبادی. [ ل َب ْ با دی ی ] ( ص نسبی ) منسوب است به سکة اللبادین که محلتی است به سمرقند و کوی نمدگرانش خوانند. ( سمعانی ).
لبادی. [ ل ُ دا ] ( ع ص ) ابل ٌ لُبادی ؛ ناقه گلو و سینه گرفته از بسیار خوردن صلیان. ناقة لبدَة کذلک. ( منتهی الارب ).
لبادی. [ ل َب ْ با دی ی ] ( ص نسبی ) منسوب است به سکة اللبادین که محلتی است به سمرقند و کوی نمدگرانش خوانند. ( سمعانی ).
لبادی . [ ل َب ْ با دی ی ] (ص نسبی ) منسوب است به سکة اللبادین که محلتی است به سمرقند و کوی نمدگرانش خوانند. (سمعانی ).
لبادی . [ ل ُ دا ] (ع ص ) ابل ٌ لُبادی ؛ ناقه ٔ گلو و سینه گرفته از بسیار خوردن صلیان . ناقة لبدَة کذلک . (منتهی الارب ).
لبادی . [ ل ُب ْ با دا ] (ع اِ) لبدی . مرغی است وگویند چون لفظ لبادی البدی را نزدیکش گویند و مکرر کنند بر زمین فرودآید و می دوسد پس میگیرند آن را. || گروه فراهم آمده از مردم . (منتهی الارب ).
کلمات دیگر: