شعر موج نو

شعر موج نو را، اول بار بیژن الهی و احمدرضا احمدی با انتشار کتاب شعری با نام «طرح» از احمدی و انتشار مجله ای به نام «ترفه»، که شعرهای بیژن الهی را منتشر می کرد، بنیان گذاشت شد.
اسدی کیارس، داریوش (۱۳۹۰). «سهم موج نو از محمدرضا اصلانی». روزنامهٔ اعتماد؛ صفحهٔ ادبیات (۲۲۶۵). بایگانی شده از اصلی در ۲۳ دسامبر ۲۰۱۱. دریافت شده در ۲۳ دسامبر ۲۰۱۱. از پارامتر ناشناخته |ماه= صرف نظر شد (کمک)
حسن لی، دکتر کاووس (۱۳۸۶). گونه های نوآوری در شعر معاصر ایران. تهران: ثالث. شابک ۹۶۴-۳۸۰-۰۹۶-۲.
در آستانهٔ دههٔ ۴۰ شمسی نسلی از شُعرا برآمدکه با جداشدن از شیوهٔ نیمایی، جریانی را ایجاد کردند با نوعی خاص از شیوهٔ سرایش، که بعدتر به شعر «موج نو» شهره شد. این شاعران، اکثراً جوانانی بین بیست تا بیست وپنج ساله بودند که، حیات ادبی آن ها از ابتدای همین دهه شروع می شد و به همین دلیل تجربهٔ تاریخی شاعران مسن تر از خود را نداشتند. تغییرات زندگی اجتماعی مبتنی به شیوهٔ غربی و ترجمه هایی متفاوت از ادبیات اروپایی، آبشخور ذهنی این نسل را شکل می داد. در نیمهٔ دوم این دهه، موج نو تبدیل به یک حرکت مدرنیستی در فرهنگ ایرانی شد و در داستان، نمایشنامه، تئاتر، سینما و نقاشی تأثیر کرد.
عنوان این جریان شعری یعنی «موج نو» را فریدون رهنما یکی از چهره های ده های سی و چهل ادبیات معاصر فارسی پیشنهاد کرد و هم او بود که با حمایت از پرویز اسلامپور، بهرام اردبیلی، بیژن الهی، احمدرضا احمدی و سایر شاعران «شعر موج نو» موجب شد تا این گونه شعر با استقبال شاعران جوان دهه چهل و پنجاه مواجه شود. با این حال، خود بیژن الهی و احمدرضا احمدی پس از مدتی دیگر از عنوان «شعر موج نو» استفاده نکردند و به تدریج از مجامع و جریان های شعری کناره گرفتند.
شعر موج نو به واسطهٔ پرویز اسلامپور و هوشنگ چالنگی و احمد طاهری- الف. فرجام ادامه پیدا کرد.احمدرضا احمدی از کسانی بود که سروده هایش از هوشنگ ایرانی رنگ پذیرفته بود.