روح انگیز

بتول عباسی (زادهٔ ۱۲۸۳ خورشیدی در شیراز – درگذشتهٔ ۱۳۶۳) که با نام هنری روح انگیز شناخته می شود، خوانندهٔ موسیقی سنتی ایرانی بود.
سرگذشت موسیقی ایران، نوشته روح الله خالقی، ۱۳۳۳
چشم انداز موسیقی ایران، نوشته ساسان سپنتا، ۱۳۶۹
روح انگیز در سال ۱۲۸۳ در شیراز متولد شد. وی کارش را از سال ۱۳۰۷ پس از آشنایی و ازدواج با حسین سنجری، شاگرد و همکار کلنل وزیری، آغاز کرد و روح انگیز نامی است که کلنل وزیری برایش برگزید.
به گفته روح الله خالقی آهنگ های وزیری یا توسط خودش خوانده می شد یا عبدالعلی وزیری آنها را می خواند. کلنل وزیری مایل بود خواننده زنی تربیت شود تا بتواند بعضی از قطعه ها را بخواند. در آن زمان تنها زنان عیسوی و ارامنه قادر به این کار بودند. حسین سنجری با معرفی روح انگیز به کلنل، به تربیت وی پرداخت و او همکاری خود را با وزیری آغاز کرد.
روح انگیز از اولین خوانندگانی است که در قطعه های دوصدایی آواز ایرانی که به ابتکار کلنل وزیری ساخته شد، شرکت کرد. همچنین از اولین خوانندگانی محسوب می شود که قطعه هایی برای کودکان خوانده است.

روح انگیز (شیراز ۱۲۸۶ـ تهران ۱۳۶۳ش)
(نام اصلی: بتول عباسی، مشهور به قدرت) خوانندة ایرانی. از پرورش یافتگان مکتب موسیقی علینقی وزیری بود. در زمان اقامت در شیراز، در دوره نوجوانی، به کیفیت و قدرت صدای خود پی برد و بعد از مهاجرت به تهران و آشنایی با حسین سنجری، نوازندة تار و شاگرد علینقی وزیری، به مدرسة موسیقی وزیری معرفی شد و هفت سال در آن جا به تمرین و کسب تجربه پرداخت. وزیری نام هنری «روح انگیز» را برای او انتخاب کرد. در آن مدرسه، آوازخوانی با تکنیک مخصوص وزیری را آموخت که از آموزش های وزیری در مدارس موسیقی اروپا مایه می گرفت. به کلیاتی از ردیف، خواندن تصنیف و تمرین های مخصوص اجرای آثار وزیری، تسلط یافت. تقریباً همة صفحات «مدرسة عالی موسیقی»، با رهبری و نظارت وزیری که از ۱۳۰۶ به بعد ضبط شده، با صدای روح انگیز است. ازجمله: سرود ای وطن و قطعات دوست، در کنار گلزار، جور فلک، دل زار. روح انگیز بعد از ترک مدرسة موسیقی وزیری، به مدرسة موسیقی پرویز ایران پور، نوازندة پیانو و آهنگ ساز و شاگرد وزیری، رفت و از ۱۳۱۲ تا ۱۳۱۶ به همراه او یک دوره صفحة گرامافون پر کرد که بیشتر تصنیف و ترانه اند. او در تئاترها نیز گاهی بازیگری می کرد و از اولین خوانندگانی بود که از هنگام تأسیس رادیو با برنامه های موسیقی آن همکاری داشت. از ۱۳۵۲ تا ۱۳۵۶ به درخواست وزارت فرهنگ و هنر، آنچه از گوشه ها و آواز ها و تصنیف های قدیم ایرانی به یاد داشت با همراهی تار سرخوش روی نوار ضبط کرد که نزد هنرجویان آواز به ردیف روح انگیز معروف است. پس از پنج سال بیماری در فقر درگذشت.