به رباعی های عامیانه بیرجندی، سُروُه (Sarva) گفته می شود.
گونه شعری چارینه (رباعی) در تمام ایران وجود ندارد یا اگر هست با قالب های دیگرِ شعری آمیخته است، اما در بیرجند قدمت طولانی دارد و به نام های سروه، نوا و فراقی نامیده می شود. گاهی نیز به اشتباه آن را دوبیتی، چهاربیتی، سرحدی، کله فریاد یا شعر عاشقانه و ترانه های روستایی می نامند.
پیشینه تاریخیِ چارینه در زبان فارسی و زبان عامه هر دو و همچنین علت رواج آن به درستی معلوم نیست. به نظر می رسد این گونه شعری، تحول یافته انواع سروده های کهن است و رواج آن به علت کوتاهی ِ شعر، ایجاز و سادگی آن و استقبال همگانی از این قالب شعری بوده است.
نوشتار: طرح و توصیف رباعی های عامیانه بیرجندی، محمدمهدی ناصح - عضو هیئت علمی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه فردوسی مشهد
wiki: اجتماعی به زبان کردی و فارسی بود که به مدت ۲۵ سال از ۱۳۶۴ تا ۱۳۸۹ با سردبیر و نویسندگانی چون هیمن، هژار، احمد قاضی، سید کامل امامی، عباس حقیقی، ملامحمد ربیعی، مارف آقایی، علی ربیعی و دیگر شعراء و ادبای ادبیات کردی و فارسی کار کرده بود و به مدت ۲۰ تحت مدیرمسئولی اسفندیار رحیم مشایی انتشار می یافت.
کردستان (روزنامه)
سردبیری ۴ یا ۵ شمارهٔ اول نشریه به سردبیری هیمن موکریانی منتشر می شود و پس از مرگ او نیز به مدت ۱۵ الی ۲۰ سال سردبیری را احمد قاضی بر عهده می گیرد پس از انتقال محل چاپ و نشر مجله سروه به شهر سنندج، عنوان مدیرمسئولی از رحیم مشایی به بهروز جعفری سپرده می شود بهروز خیریه نیز به عنوان سردبیر تا پایان انتشار نشریه عهده دار می شود.
مجله سروه به دو زبان کردی و فارسی منتشر می شد. در بخش کردی علاوه بر انتشار مطالب به زبان کردی مرکزی، حدوداً ۱۰ صفحه به کردی شمالی نیز منتشر می شد و همین دلیل باعث می شد که بتواند به صورت بین المللی در ایران، عراق و ترکیه منتشر شود. این نشریه در مدت ۲۵ سال در ۲۸۱ شماره منتشر شد و در تابستان ۱۳۸۹ از انتشار بازماند.
هم اکنون بایگانی شماره های نشریه در کتابخانه برهان عالی در سنندج قرار گرفته است تا محققان و پژوهشگران از آن استفاده نمایند.