دحیه

لغت نامه دهخدا
دحیة. [ دِ ی َ ] ( ع اِ ) سردار لشکر. ( منتهی الارب ) .
دحیة. [ دَ ی َ ] ( ع اِ ) بوزنه ٔ ماده. ( منتهی الارب ) .
دحیة. [ دَ ی َ ] ( اِخ ) نام پسر معاویه بن بکربن هوازن است. ( منتهی الارب ) . رجوع به دحوة شود.
فرهنگ فارسی
دحیه
نام پسر معاویه بن بکر بن هوازن است
دحیه کلبی
دحیه ابن خلیفه الکبی از مشاهیر صحابه پیغمبر اسلام و به حسن صورت معروف بود