کلمه جو
صفحه اصلی

باد سرد

فرهنگ فارسی

بادی که با سرما باشد

فرهنگ معین

(دِ سَ ) (اِمر. ) ۱ - آه . ۲ - آسیب ، گزند.

لغت نامه دهخدا

بادسرد. [ دِ س َ ] ( ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) باد خنک. بادی که با سرما همراه باشد. مقابل باد گرم و سوزان. ریح خازِم ؛ باد سرد. ریح خارِم ؛ باد سرد. هوف [ هََ / هو ]؛ باد سرد. ( منتهی الارب ):
بس باد جهد سرد ز کُه لاجرم اکنون
چون پیر که یاد آیدش از روز جوانی.
ناصرخسرو.
دل ز بیم آنکه باد سرد بر تو بگذرد
روز و شب چونانکه ماهی را براندازی ز آب.
انوری ( از آنندراج ).
|| آه. حسرت. ناامیدی. ( شرفنامه منیری ). کنایه از آه سرد و دم سرد. ( آنندراج ). رجوع به باد شود:
بیامد بنزدیک خاقان چو گرد
پر از خون دل و لب پر از باد سرد.
فردوسی.
مر آن درد را راه و چاره ندید
بسی باد سرد از جگر برکشید.
فردوسی.
شد اندوهگین شاه چون آن بدید
یکی باد سرد از جگر برکشید.
فردوسی.
گاه بخائید همی پشت دست
گاه برآورد همی بادسرد.
فرخی.
سحاب او بسان دیدگان من
بسان باد سرد من صبای او.
منوچهری.
ز خونین جامه سازم بادبانم
بباد سرد خود کشتی برانم.
( ویس و رامین ).
باز بشراب درآمد [محمدبن محمود غزنوی در حبس ] ولکن خوردنی بودی با تکلف ، و نقل هر قدحی باد سرد. ( تاریخ بیهقی چ فیاض ص 5 ).
بلب باد سردی برآورد و گفت
که ای پاک دادار بی یار و جفت.
اسدی ( گرشاسب نامه ).
ای پسر ریش آوریدی گل کش و دیوارزن
باد سرد از درد ریش آوردگی دی وارزن ( ؟ ).
سوزنی.

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] باد سرد (قرآن). باد، هوای متحرک و هوایی که به جهت معینی تغییر مکان می دهد. و از نعمتهای الهی است که گاهی باعث عذاب و هلاکت اقوام و نابودکننده محصولات می شود.
۱. ↑ آل عمران/سوره۳، آیه۱۱۶ -۱۱۷.
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۶، ص۵۰، برگرفته از مقاله «باد سرد».
...

پیشنهاد کاربران

خزرج


کلمات دیگر: