محمود عنایت

محمود عنایت (زاده ۱۳۱۱، تهران - درگذشت ۲۸ دی ۱۳۹۱، آمریکا) فعال سیاسی و روزنامه نگار ایرانی و برادر همزاد حمید عنایت بود. وی دارای مدرک دکترای دندان پزشکی از دانشگاه تهران بود، ولی از جوانی به فعالیت مطبوعاتی روی آورد. در جوانی از هواداران حزب ایران بود، در دوران قبل از انقلاب مسئول تهیهٔ برنامه ای رادیویی به نام پنج و سه دقیقه بود که بعدها به همه روز، همین ساعت، همین جا تغییر نام داد. این برنامه انتقاداتی را به حکومت وارد می کرد و برنامه ای پرطرف دار بود.
کیهان فرهنگی، شمارهٔ ۱۳۸، دی ۱۳۷۶، مروری بر حیات فرهنگی-سیاسی محمود عنایت، ناصر نیاکی
به گفتهٔ عنایت، او فعالیت مطبوعاتی خود را در تابستان ۱۳۳۰ از کوچهٔ خدابنده لو شروع کرد. کوچهٔ خدابنده لو کوچه ای بود در خیابان ناصرخسرو، تقریباً مقابل وزارت دارایی. در انتهای این کوچه چاپخانه ای بود که روزنامهٔ شاهد به مدیریت بقایی در آن چاپ می شد، وی بعدها سردبیری نشریهٔ ایران آباد را بر عهده گرفت، و از اسفند ۱۳۳۴ سردبیری نشریهٔ فردوسی را نیز عهده دار شد. وی در این نشریه با افرادی چون ابراهیم گلستان، جلال مقدم، فروغ فرخزاد، مهدی اخوان ثالث، احمد شاملو که اکثراً از مخالفان شاه بودند، همکاری می کرد.
عنایت از سال ۱۳۴۴ امتیاز نشریهٔ نگین را نیز کسب کرد و از همان سال ها بیش تر به کاظم شریعت مداری نزدیک شد. در دوران نخست وزیری شاپور بختیار به عنوان مشاور وی انتخاب شد.
گفته می شود محمود عنایت در سال های پس از انقلاب، در شکل گیری حزب خلق مسلمان که هوادار کاظم شریعت مداری بود، نقش داشت. بعد از سرکوب حزب جمهوری خلق مسلمان و اعدام رهبران آن در تبریز، وی به اروپا و سپس آمریکا پناهنده شد و هم چنان به فعالیت مطبوعاتی مشغول بود.

محمود عنایت (۱۹۳۲، تهران - ۱۷ ژانویه ۲۰۱۳، ؟ آمریکا) فعال سیاسی و روزنامه نگار ایرانی و برادر همزاد حمید عنایت بود.
• «سانسور مسئله همیشگی ما بود و هر روز که مجله منتشر می شد، می خواست منتشر شود، خود شما حس می کنید، شب پیشش عزا می گرفتم که اگر فردا ایرادی به من بگیرند، بگویند این صفحه را باید... حتی یک کلمه را... باور کنید یک بار نوشته ای از بزرگ علوی، یعنی در یک نوشتهٔ دیگری یادی از بزرگ علوی شده بود و به خاطر همین بزرگ علوی گفتند این صفحه را باید عوض بکنید، ولی اینها نمی دانستند که یک صفحه نمی تواند عوض شود، باید هشت صفحه را عوض کنیم. آن وقت مجله ای بود که چاپ شده بود. یعنی باید دومرتبه مجلات را از دفتر توزیع جراید که در خیابان اگر اشتباه نکنم فردوسی بود کوچهٔ نکیسا، از آنجا باید مجله را با هر وسیله ای که هست برگردانیم چاپخانه و بدهیم چاپخانه تجدید چاپ بکند. می بینید هم زحمتش هم رفتن و آمدن و هم تجدید چاپ و مخارجی که به آن تعلق می گرفت به هر حال ضرری بود که به ما می خورد و این ضررها، ضررهای کمی نبود.» -> گفتگو