مترادف ادیم : خوان، سفره، سماط، نطع، چرم
ادیم
مترادف ادیم : خوان، سفره، سماط، نطع، چرم
فارسی به انگلیسی
فرهنگ اسم ها
اسم: ادیم (پسر) (عربی) (تلفظ: adim) (فارسی: اديم) (انگلیسی: adim)
معنی: چرم، پوست دباغی شده، پوست
معنی: چرم، پوست دباغی شده، پوست
(تلفظ: adim) (عربی) چرم ؛ پوست دباغی شده ؛ پوست .
مترادف و متضاد
۱. خوان، سفره، سماط، نطع،
۲. چرم
فرهنگ فارسی
چرم، پوست دباغی شده، چرم خوشبو، بلغار ، ونیزبه معنی روی وسطح چیزی ، ادیم زمین: روی زمین
( اسم ) ۱ - چرم مطلق پوست دباغت داده چرم مهیا و ساخته . ۲ - پوستی که آنرا بودار گویند پوست خوشبوی که از یمن خیزد یعنی بلغار پوست خوشبوی سرخ رنگ که به تابش سهیل رنگ گیرد . ۳ - روی سطح . ۴ - نامی از نامهای اسب از آنجمله نام اسب ابرش کلبی .
صحابی است
( اسم ) ۱ - چرم مطلق پوست دباغت داده چرم مهیا و ساخته . ۲ - پوستی که آنرا بودار گویند پوست خوشبوی که از یمن خیزد یعنی بلغار پوست خوشبوی سرخ رنگ که به تابش سهیل رنگ گیرد . ۳ - روی سطح . ۴ - نامی از نامهای اسب از آنجمله نام اسب ابرش کلبی .
صحابی است
فرهنگ معین
( اَ ) [ ع . ] (اِ. ) ۱ - چرم دباغی شده . ۲ - پوست خوشبوی سرخ رنگ . ۳ - روی زمین . ۴ - سفرة غذا.
لغت نامه دهخدا
ادیم. [ اَ ] ( ع اِ ) چرم. || مطلق پوست دباغت داده. ( غیاث اللغات ). چرم مهیا و ساخته :
بیاورد پس مشکهای ادیم
بگسترد بر وی همه زر و سیم.
از ادیم است بپای اندر بربسته دوال.
پاک نامد ز آب هیچ ادیم.
چو نیست رخصت در شرع خام کردن خوک
ادیم کردن و بفروختن بزر و بسیم
بهجو باز کنم کاسموی روی سهیل
دهم بکفشگری رایگان بحکم حکیم.
تراش کردم چیزی چو کفشگر ز ادیم.
هزار کفشگر اندر میان رسته تیم.
میخرد چرم و ادیم و سختیان.
تا ز کشمیر صنم خیزد و از تبت مشک
همچو کز مصر قصب خیزد و از طائف ادیم.
چو آن سهیل شدی عکس افکن اقلیم.
همان شد که بوی مرا با نسیم.
بیاورد پس مشکهای ادیم
بگسترد بر وی همه زر و سیم.
فردوسی.
تا خبر شد سوی سیمرغ که بازان ترااز ادیم است بپای اندر بربسته دوال.
فرخی.
تا نکردند در بن چه سخت پاک نامد ز آب هیچ ادیم.
ابوحنیفه اسکافی.
اسبی بلند برنشستی تا بناگوش و زیر بند و پاردُم و ساخت آهن سیمکوفت سخت پاکیزه و جناغی ادیم سپید. ( تاریخ بیهقی چ ادیب ص 364 ). و در اندرون وی مسجد دیگر بناکردند یک خشت از زر سرخ و یک خشت از سیم ، دیوار ویرا غلافی کردند از ادیم سرخ. ( قصص الانبیاء ص 175 ). و عهدی دارند [ تخمه سلیمان ] از پیغامبر هم بخط امیرالمؤمنین علی علیهماالسلام بر ادیم سفید نوشته. ( مجمل التواریخ والقصص ).چو نیست رخصت در شرع خام کردن خوک
ادیم کردن و بفروختن بزر و بسیم
بهجو باز کنم کاسموی روی سهیل
دهم بکفشگری رایگان بحکم حکیم.
سوزنی.
بقوت تو من از جمله بنی آدم تراش کردم چیزی چو کفشگر ز ادیم.
سوزنی.
امید هست که از یال او ادیم برندهزار کفشگر اندر میان رسته تیم.
سوزنی.
کفشگر هم آنچه افزاید ز نان میخرد چرم و ادیم و سختیان.
مولوی.
|| پوستی که آنرا بودار گویند. ( غیاث اللغات ). پوست خوشبوی که از یمن خیزد یعنی بلغار. پوست خوشبوی سرخ رنگ که بتابش سهیل رنگ گیرد و آنرا بلغار گویند و آن پوستی باشد خوشبوی و موج دار و رنگین ، گویند که از تابش ستاره ٔسهیل آن رنگ بهم میرساند. ( برهان قاطع ). و این دو نوع است : ادیم یمنی و ادیم طائفی. ( مؤید الفضلاء ). و گویند در طائف و کدرا و یمن از اثر سهیل ادیم نیکو آید:5 و از طایف ادیم خیزد. ( حدود العالم ). و از سعده ادیم خیزد بسیار. ( حدود العالم ). و ازین ناحیت [ عرب ] خرما خیزد از هر گونه و ادیم و ریگ مکی و سنگ فسان. ( حدود العالم ).تا ز کشمیر صنم خیزد و از تبت مشک
همچو کز مصر قصب خیزد و از طائف ادیم.
فرخی.
بغیر طائف و کدرا ادیم گشتی پوست چو آن سهیل شدی عکس افکن اقلیم.
سوزنی.
سهیل یمن تاب را با ادیم همان شد که بوی مرا با نسیم.
نظامی.
ز ملک من اقطاع من میدهدادیم . [ اُ دَ ] (اِخ ) زمینی است مجاور تثلیث بدان سوی السراة بین تهامة و یمن ، که در قدیم از دیار جهینه و جَرم بود. || موضعی نزدیک وادی القری از دیار عُذرة که در آنجا با بنی مرة جنگی واقع شده است . (معجم البلدان ).
ادیم . [ اُ دَی ْ ی ِ ] (اِخ ) زمینی مابین سراة و تهامه و یمن و موضعی است نزدیک وادی القری .
ادیم . [ اَ ] (ع اِ) چرم . || مطلق پوست دباغت داده . (غیاث اللغات ). چرم مهیا و ساخته :
بیاورد پس مشکهای ادیم
بگسترد بر وی همه زر و سیم .
تا خبر شد سوی سیمرغ که بازان ترا
از ادیم است بپای اندر بربسته دوال .
تا نکردند در بن چه سخت
پاک نامد ز آب هیچ ادیم .
اسبی بلند برنشستی تا بناگوش و زیر بند و پاردُم و ساخت آهن سیمکوفت سخت پاکیزه و جناغی ادیم سپید. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 364). و در اندرون وی مسجد دیگر بناکردند یک خشت از زر سرخ و یک خشت از سیم ، دیوار ویرا غلافی کردند از ادیم سرخ . (قصص الانبیاء ص 175). و عهدی دارند [ تخمه ٔ سلیمان ] از پیغامبر هم بخط امیرالمؤمنین علی علیهماالسلام بر ادیم سفید نوشته . (مجمل التواریخ والقصص ).
چو نیست رخصت در شرع خام کردن خوک
ادیم کردن و بفروختن بزر و بسیم
بهجو باز کنم کاسموی روی سهیل
دهم بکفشگری رایگان بحکم حکیم .
بقوت تو من از جمله ٔ بنی آدم
تراش کردم چیزی چو کفشگر ز ادیم .
امید هست که از یال او ادیم برند
هزار کفشگر اندر میان رسته ٔ تیم .
کفشگر هم آنچه افزاید ز نان
میخرد چرم و ادیم و سختیان .
|| پوستی که آنرا بودار گویند. (غیاث اللغات ). پوست خوشبوی که از یمن خیزد یعنی بلغار. پوست خوشبوی سرخ رنگ که بتابش سهیل رنگ گیرد و آنرا بلغار گویند و آن پوستی باشد خوشبوی و موج دار و رنگین ، گویند که از تابش ستاره ٔسهیل آن رنگ بهم میرساند. (برهان قاطع). و این دو نوع است : ادیم یمنی و ادیم طائفی . (مؤید الفضلاء). و گویند در طائف و کدرا و یمن از اثر سهیل ادیم نیکو آید:5 و از طایف ادیم خیزد. (حدود العالم ). و از سعده ادیم خیزد بسیار. (حدود العالم ). و ازین ناحیت [ عرب ] خرما خیزد از هر گونه و ادیم و ریگ مکی و سنگ فسان . (حدود العالم ).
تا ز کشمیر صنم خیزد و از تبت مشک
همچو کز مصر قصب خیزد و از طائف ادیم .
بغیر طائف و کدرا ادیم گشتی پوست
چو آن سهیل شدی عکس افکن اقلیم .
سهیل یمن تاب را با ادیم
همان شد که بوی مرا با نسیم .
ز ملک من اقطاع من میدهد
ادیم سهیل از یمن میدهد.
برهمه عالم همی تابد سهیل
جائی انبان میکند جائی ادیم .
ادیم طایفی در زیر پا کن
شراک از رشته ٔ جانهای ما کن .
|| (ص ) مجازاً سُرخ :
نهاده دام قوافی ز بهر صید صلت
سزای آنکه قفاشان شود بکاج ادیم .
|| (اِ) پوست گوسپند. (مؤید الفضلاء). || چرم روسیه . || روی . (غیاث اللغات ). بسیط.
- ادیم الارض ؛ روی زمین :
ادیم زمین سفره ٔ عام اوست
بر این خوان یغما چه دشمن چه دوست .
|| دیم . وجه . رو. خد. || روی پوست . بشره . || ظاهر.
- ادیم السماء ؛ ظاهر آن .
|| روشنی .
- ادیم النهار ؛ روشنائی روز یا تمام آن .
|| اول هر چیز.
- ادیم الضحی ؛ اول چاشت . (غیاث اللغات ).
|| طعام بانانخورش . (غیاث اللغات ). طعام گسترده خصوصاً. || انبان . اسم جمع: اَدَم . (منتهی الارب ). ج ، اُدُم ، آدمة، آدام . (مهذب الاسماء) (منتهی الارب ).
- ادیم مألوء ؛ پوستی که بدرخت اَلاء دباغت یافته باشد.
بیاورد پس مشکهای ادیم
بگسترد بر وی همه زر و سیم .
فردوسی .
تا خبر شد سوی سیمرغ که بازان ترا
از ادیم است بپای اندر بربسته دوال .
فرخی .
تا نکردند در بن چه سخت
پاک نامد ز آب هیچ ادیم .
ابوحنیفه ٔ اسکافی .
اسبی بلند برنشستی تا بناگوش و زیر بند و پاردُم و ساخت آهن سیمکوفت سخت پاکیزه و جناغی ادیم سپید. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 364). و در اندرون وی مسجد دیگر بناکردند یک خشت از زر سرخ و یک خشت از سیم ، دیوار ویرا غلافی کردند از ادیم سرخ . (قصص الانبیاء ص 175). و عهدی دارند [ تخمه ٔ سلیمان ] از پیغامبر هم بخط امیرالمؤمنین علی علیهماالسلام بر ادیم سفید نوشته . (مجمل التواریخ والقصص ).
چو نیست رخصت در شرع خام کردن خوک
ادیم کردن و بفروختن بزر و بسیم
بهجو باز کنم کاسموی روی سهیل
دهم بکفشگری رایگان بحکم حکیم .
سوزنی .
بقوت تو من از جمله ٔ بنی آدم
تراش کردم چیزی چو کفشگر ز ادیم .
سوزنی .
امید هست که از یال او ادیم برند
هزار کفشگر اندر میان رسته ٔ تیم .
سوزنی .
کفشگر هم آنچه افزاید ز نان
میخرد چرم و ادیم و سختیان .
مولوی .
|| پوستی که آنرا بودار گویند. (غیاث اللغات ). پوست خوشبوی که از یمن خیزد یعنی بلغار. پوست خوشبوی سرخ رنگ که بتابش سهیل رنگ گیرد و آنرا بلغار گویند و آن پوستی باشد خوشبوی و موج دار و رنگین ، گویند که از تابش ستاره ٔسهیل آن رنگ بهم میرساند. (برهان قاطع). و این دو نوع است : ادیم یمنی و ادیم طائفی . (مؤید الفضلاء). و گویند در طائف و کدرا و یمن از اثر سهیل ادیم نیکو آید:5 و از طایف ادیم خیزد. (حدود العالم ). و از سعده ادیم خیزد بسیار. (حدود العالم ). و ازین ناحیت [ عرب ] خرما خیزد از هر گونه و ادیم و ریگ مکی و سنگ فسان . (حدود العالم ).
تا ز کشمیر صنم خیزد و از تبت مشک
همچو کز مصر قصب خیزد و از طائف ادیم .
فرخی .
بغیر طائف و کدرا ادیم گشتی پوست
چو آن سهیل شدی عکس افکن اقلیم .
سوزنی .
سهیل یمن تاب را با ادیم
همان شد که بوی مرا با نسیم .
نظامی .
ز ملک من اقطاع من میدهد
ادیم سهیل از یمن میدهد.
نظامی .
برهمه عالم همی تابد سهیل
جائی انبان میکند جائی ادیم .
سعدی (گلستان ).
ادیم طایفی در زیر پا کن
شراک از رشته ٔ جانهای ما کن .
جامی .
|| (ص ) مجازاً سُرخ :
نهاده دام قوافی ز بهر صید صلت
سزای آنکه قفاشان شود بکاج ادیم .
سوزنی .
|| (اِ) پوست گوسپند. (مؤید الفضلاء). || چرم روسیه . || روی . (غیاث اللغات ). بسیط.
- ادیم الارض ؛ روی زمین :
ادیم زمین سفره ٔ عام اوست
بر این خوان یغما چه دشمن چه دوست .
سعدی .
|| دیم . وجه . رو. خد. || روی پوست . بشره . || ظاهر.
- ادیم السماء ؛ ظاهر آن .
|| روشنی .
- ادیم النهار ؛ روشنائی روز یا تمام آن .
|| اول هر چیز.
- ادیم الضحی ؛ اول چاشت . (غیاث اللغات ).
|| طعام بانانخورش . (غیاث اللغات ). طعام گسترده خصوصاً. || انبان . اسم جمع: اَدَم . (منتهی الارب ). ج ، اُدُم ، آدمة، آدام . (مهذب الاسماء) (منتهی الارب ).
- ادیم مألوء ؛ پوستی که بدرخت اَلاء دباغت یافته باشد.
ادیم . [ اُ دَ ] (اِخ ) الثعلبی . صحابی است .
ادیم . [ اَ ] (اِخ ) بطنی از خولان . (سمعانی ).
ادیم . [ اَ ] (اِخ ) موضعی است در بلاد هُذیل . ابوجُندب گوید:
و احیاءُ لدی سعدبن بکر
بأملاح فظاهرةالادیم .
و احیاءُ لدی سعدبن بکر
بأملاح فظاهرةالادیم .
(معجم البلدان ).
ادیم . [ اَ ] (اِخ ) نامی از نامهای اسب از آن جمله نام اسب ابرش کلبی .
فرهنگ عمید
۱. پوست دباغی شده، چرم: بر همه عالم همی تابد سهیل / جایی انبان می کند جایی ادیم (سعدی: ۱۵۷ ).
۲. پوست.
۳. [مجاز] روی چیزی، سطح: ادیم زمین سفرهٴ عام اوست / چه دشمن بر این خوان یغما چه دوست (سعدی۱: ۳۳ ).
۲. پوست.
۳. [مجاز] روی چیزی، سطح: ادیم زمین سفرهٴ عام اوست / چه دشمن بر این خوان یغما چه دوست (سعدی۱: ۳۳ ).
دانشنامه عمومی
چرم
پیشنهاد کاربران
( اوستایی ) این، آن، آن مرد، آن زن، آن چیز ( بی جان )
ادیم زمین = the embroidered leather surface of the earth
کلمات دیگر: