نرمه گوش

بخش آویزان لاله گوش را نرمه گوش ( نام دیگر این بخش در نواحی از ایران، کولبون نام دارد.)می گویند. نرمه گوش قسمت پایینی گوشتی از گوش است. نرمه گوش یا به سر چسبیده است یا از سر جداست.
نرمه گوش به شکل صفحهٔ کوچکی است به وسعت یکی دو بند انگشت که فاقد غضروف و شامل پوست و بافت همبند است.فاصله میان نرمه گوش تا زاویه فک پایینی برابر نصف شست است.
خون زیادی به نرمه گوش می رسد و این می تواند به گرم شدن گوش ها و ایجاد تعادل کمک کنند. اما به طور کل زیست شناسان عملکرد زیستی مهمی برای نرمه گوش قائل نشده اند. نرمه گوش پایانگاه بسیاری از عصب ها است و به این خاطر برای بسیاری از افراد به عنوان یکی از ناحیه های شهوانی حس می شود. دزموند موریس، جانورشناس، در کتاب خود به نام میمون برهنه (۱۹۶۷) نوشت که فرگشت نرمه گوش یک به عنوان یکی دیگر از ناحیه های شهوانی بدن بدین منظور بوده تا فرگشت بشر به سمت زندگی تک همسری را تسهیل کند.