ولگردی

عمل کسی که وسیلۀ امرار معاش معلومی ندارد و از روی لاقیدی و تنبلی، درصدد تهیۀ کار برای خود برنمی آید. در قانون مجازات عمومی سابق در مواد ۲۷۳ و ۲۷۳ مکرر، ولگردی ازجملۀ جرایم محسوب می شد و دولت مکلف بود این گونه اشخاص را به کار مناسب وادار کند و در صورتی که از قبول کار امتناع کنند یا برای طفره از کار فرار نمایند، محکومیت آن ها به حبس جنحه ای تبدیل می شد. در حال حاضر مادۀ ۷۱۲ قانون مجازات اسلامی مجازات ولگردی را یک تا سه ماه حبس تعیین کرده است. به موجب مقررات آیین دادرسی مدنی و کیفری، شهادت کسی که به ولگردی اشتغال داشته باشد، به عنوان دلیل شرعی قابل استناد نیست و از موارد جرح شاهد محسوب می شود.