پیام اور

( پیام آور ) ( صفت ) آنکه واسط. ابلاغ پیغام است ( خواه کتبی و خواه شفاهی ) پیغام آوررسول قاصد ایلچی : جبرئیل آمده بر مهتر بعیادت ز حق پیام آور. ( حدیقه )

( پیام آور ) پیام آور. [ پ َوَ ] ( نف مرکب ) رسول. آنکه واسطه ابلاغ سخنی و گفتاری از کسی بدیگری باشد خواه زبانی و خواه بنوشته. پیغام آور. قاصد. ( شعوری ). ایلچی. ( شعوری ) :
رسولی رسیده ست با رای و هوش
پیام آوری چون خجسته سروش.درآمد پیام آور سرفراز
پرستش کنان برد شه را نماز.اگر من بچشم تو نام آورم
سکندر نیم زو پیام آورم.در آیین شاهان و رسم کیان
پیام آوران ایمنند از زیان.ترنّم سرای تهی مایگان
پیام آور دیگ همسایگان.نماید که در حضرت شهریار
پیام آورم بازخواهید بار.به بیغاره گفتا بیاور پیام
پیام آور از بند بگشاد کام.- پیام آور مختار ؛ پیغمبر اکرم :
هر کس که سخن گفته همه فخر بدوکرد
جز کایزد دادار و پیام آور مختار.

( پیام آور ) پیغام آور، پیام آورنده، آورندۀ خبر یا پیغام.